Dat deze bijeenkomst dit keer geen demonstratie van eenheid wordt, stond al vast voordat hij begon. Niet eerder in de geschiedenis van de anglicanen stonden de onderlinge verhoudingen zo op scherp. In de kerk staan progressieve geestelijken, die onder andere voor de bisschopswijding van vrouwen en praktiserende homoseksuelen zijn, lijnrecht tegenover hen die dit afwijzen. Vanwege dat wat inmiddels ”de homokwestie” is gaan heten, hebben enkele van de 38 aartsbisschoppen al aangegeven de bijeenkomst te zullen boycotten en niet naar Canterbury te komen.De praktiserende homoseksuele bisschop Gene Robinson uit de Verenigde Staten, die niet is uitgenodigd voor de bijeenkomst, is wel naar Engeland afgereisd. Hij ging vorige maand een geregistreerd partnerschap aan met zijn vriend, Mark Andrew. Voor veel behoudende anglicanen staat hij symbool voor de ontwikkeling van de Anglicaanse Kerk tot een gemeenschap waar geen rekening meer gehouden wordt met het gezag van de Bijbel als Gods Woord.

Vorige maand besloot een groot aantal behoudende anglicanen op een aparte conferentie in Jeruzalem zich niet van de anglicaanse wereldgemeenschap af te scheiden maar binnen die gemeenschap een verbond te vormen. Van binnenuit willen zij proberen de progressieve trend, ingezet door vooral de westerse anglicanen, te bestrijden.

Ondertussen flirten sommige behoudende geestelijken in de Anglicaanse Kerk openlijk met Rome. Zo heeft de anglicaanse bisschop Andrew Burnham inmiddels aangegeven te willen overstappen naar de Rooms-Katholieke Kerk.

Steeds krachtiger worden de signalen dat de anglicaanse gemeenschap stuurloos dreigt te worden. De onduidelijke status van de diverse kerkelijke organen doet daar ook geen goed aan. Zo is de Lambethconferentie geen synode, die bindende uitspraken kan doen. De geestelijk leider van de anglicanen -momenteel is dat Rowan Williams- kan dat evenmin.

Om te weten dat een kerk niet uit de problemen is als er maar een duidelijke bestuurlijke structuur is, hoeven we overigens ons eigen land niet uit. Wie zijn ogen niet sluit voor de realiteit, weet dat ook in kerken in het protestantse kamp de visie op homoseksualiteit voortdurend in ontwikkeling is. Helaas komen steeds meer mensen tot de overtuiging dat een homoseksuele relatie is te verdedigen met een beroep op de Bijbel. Ook is echter waar dat in discussies over deze problematiek te vaak wordt vergeten dat we hier spreken over een pastorale kwestie die de homofiele mens existentieel raakt.

Dat de Anglicaanse Kerk op tal van gebieden ver van ons afstaat, ontslaat ons niet van de plicht om te bidden voor deze kerk, en in het bijzonder voor hen die daarbinnen het gezag van Gods Woord willen verdedigen. Zij komen steeds meer alleen te staan. Dat geldt wereldwijd overigens alle christenen die op het standpunt blijven staan dat de Bijbel voor een homoseksuele relatie geen ruimte biedt.

Laten we in die voorbede ook die homofiele christenen niet vergeten die strijden tegen hun verlangens. Dat de laatste jaren bij uitstek hun problematiek voor kerkelijke verdeeldheid en schisma’s zorgt, moet voor hen heel wrang zijn.