Dat zegt ds. Nico ter Linden in een interview in het nieuwe ”Monuta Nazorgboek”. Monuta Uitvaartzorg en -verzekeringen heeft een gids gemaakt met praktische onderwerpen waarmee nabestaanden in de eerste periode te maken krijgen, zoals bankzaken, het huis, het inkomen, de nalatenschap. Het boek besteedt ook aandacht aan rouw en herdenken, en aan vragen over het leven na de dood.In een interview zegt ds. Nico ter Linden daarover: „Niemand heeft antwoord op de vraag wat ons wacht na de dood. Ook mensen die klinisch dood zijn geweest, kunnen ons niet wijzer maken om de eenvoudige reden dat zij niet aan de overkant van het graf zijn geweest. Er valt dus niets zeker te weten, al wekken sommigen wel eens die indruk.”

Volgens de Amsterdamse emeritus predikant is „fantaseren over het leven na de dood” een „wensdenken naar een geborgenheid in tijd en eeuwigheid.” „Geloof in de hemel is een product van onze verbeelding, het is projectie, maar dat betekent nog niet dat die hemel alleen maar fantasie is. Mensen zijn geschapen als projecterende wezens, wat niet wil zeggen dat er niets is achter het doek waarop wij projecteren.”

Ds. Ter Linden vindt het belangrijk dat eerlijk wordt omgegaan met overledenen. „”Over de doden niets dan goeds” is onzin. Het is de verkeerde vertaling van een Latijnse spreuk die zegt dat wij over onze gestorvenen alleen op een eerlijke, goede, rechtvaardige wijze mogen spreken. Stervenden en rouwenden kennen een scala van gevoelens. Het is belangrijk dat dat hele scala wordt verwoord. (…) Vader was lief, maar hij had ook streken, moeder was zorgzaam, maar ook bazig en bezitterig, het kind was aanhankelijk maar het tiranniseerde de boel ook. Dat mag allemaal worden gezegd.”

De predikant vindt dat er voor het overdenken van de dood tegenwoordig geen plaats meer is. „De kunst van het sterven moet je eigenlijk levenslang beoefenen. De ”meditatio mortis” die vroeger zat ingeweven in het dagelijks leven, is helaas niet meer van deze tijd. We koesteren zo lang mogelijk de illusie van onze onsterfelijkheid. (…) Eigenlijk willen we niet aan de dood denken, terwijl vroeger de dood kind aan huis was. We hebben de dood aan instituten gedelegeerd, aan ziekenhuizen, verpleegtehuizen en hospices. Er groeien generaties op die geen directe ervaring hebben met het sterven.”