Met de inrichting van een deel van de Krimpenerwaard als reservaat had hij nog wel kunnen leven. „Dan zouden boeren naast hun melkkoeien ook het botanische en weidevogelbeheer voor hun rekening kunnen nemen. Daarmee creëer je een multifunctioneel gebruik van de landbouwgronden.” Voor de vernatting en verschraling van de polder is het echter nodig dat grote gedeelten worden afgeplagd. „Dat is een onomkeerbaar proces”, volgens de agrariër. „De vruchtbare bovengrond wordt definitief weggehaald.”„Ethisch onverantwoord”, vindt Boer. „De vruchtbare grond is door de agrariërs al die jaren als een zegen van Boven ervaren. Ook aan de weidsheid, de rust en de streekeigen natuur- en cultuurhistorie zijn mensen binnen en buiten de Krimpenerwaard sterk gehecht.”

Ook zakelijk vindt Boer de keuze van Provinciale Staten onverantwoord. „Het besluit om 2450 hectare natuur aan te leggen is genomen in de jaren van voedseloverschotten. Inmiddels is er sprake van toenemende voedselschaarste en vraag naar biobrandstoffen. Daarvoor zijn landbouwgronden nodig. De behoefte aan natuur wordt steeds minder, want kinderen zitten liever achter de computer dan dat ze de natuur ingaan. De provincie mist het voortschrijdend inzicht om dit plan aan te passen aan de wensen en eisen van deze tijd.”

Het verplaatsen van boerderijen voor de natuurplannen is een haast onmogelijke opgave, denkt Boer. „Agrariërs vinden niet gemakkelijk een vervangende boerderij van gelijke kwaliteit. De eersteklas bedrijven worden allemaal opgekocht door boeren die hun bedrijf ten behoeve van de woningbouw moesten verkopen. Die hebben allemaal een zak met geld en dus de eerste keus. Het zou eigenlijk niet uit moeten maken voor welk doel je jouw boerderij verkoopt, maar het maakt wel degelijk iets uit.”

Boers hoop is nu gevestigd op de komende MER-procedure en de vier Krimpenerwaardgemeenten die het streekplan moeten vertalen in hun bestemmingsplannen. „Ik hoop en denk dat de plaatselijke overheden ons beter zullen begrijpen.”