Lieve heren
Die dit riep was een stokbewaarder, een bewaarder van de gevangenis. Hij wordt hier een stok-bewaarder genoemd. Hij moest de benen van de gevangenen insluiten in een houten blok. Dat nu deze man een gevangenishuismeester of cipier was, was tot verzwaring noch verlichting van zijn staat. Dat zijn staat ongelukkig was, is zeker. Hij was immers zelf een gevangene van de satan.
De tijd was echter nu gekomen dat de Heere hem zou losmaken. De gevangenis zou geopend worden en de Heere zou tot hem zeggen: Ga uit, zonder dat de sterk gewapende het zou kunnen beletten. De personen die hij dan aanspreekt, zijn Paulus en Silas, gevangenen om het getuigenis van Jezus Christus. Onze overzetters doen er het woord „lieve” bij, om des te levendiger de gemoedsgestalte van deze man uit te beelden. Zo laag hij ze had staan toen hij hun voeten in de stok zette, zo hoog zijn ze nu bij hem in achting. Daarom noemde hij ze heren. Deze hoogachting was zo groot dat hij zelfs aan hun voeten was neergevallen. Men zal vragen: Wat ziet toch deze man in Paulus en Silas? Hij was overtuigd dat zij leraars van de waarheid waren en getrouwe raadgevers voor hen die over de bedroefde toestand van hun ziel bekommerd waren en niet wisten hoe zij zalig moesten worden.Jesaias Hillenius, predikant te Drachten (”Enige keurstoffen”, 1755)
