Dat echtscheidingen in ons land veelvuldig voorkomen, is een open deur. Al sinds jaren geldt de vuistregel dat een op de drie huwelijken op de klippen loopt. Inmiddels wijzen de statistieken erop dat het percentage echtscheidingen verder omhooggaat. Er is dus werk aan de winkel voor mediators, notarissen en advocaten. Aan het leed van een echtpaar dat uit elkaar gaat, valt een goede boterham te verdienen.Het gevolg van deze trend is dat het uit elkaar gaan van huwelijkspartners bijna even normaal wordt gevonden als wanneer twee mensen elkaar gevonden hebben en trouw beloven. Was scheiding vroeger iets wat mensen voor het leven een stempel opdrukte, vandaag de dag baart de mededeling dat iemand van zijn man of vrouw af is, weinig opzien.

In die cultureel-maatschappelijke context zullen velen nauwelijks opkijken van het initiatief tot de echtscheidingsbeurs. Veel burgers zullen het een handige zet vinden van enkele ondernemers die een gat in de markt hebben ontdekt. Goed, omdat dit de eerste keer is dat de manifestatie wordt gehouden, zal deze media-aandacht krijgen. Maar principieel en emotioneel hebben weinig mensen bezwaar.

Dat zegt veel, want op de beurs komt nauwelijks de vraag aan de orde of je mag scheiden, doch slechts alleen het punt: Hoe regel je een scheiding zo goed mogelijk? En als het eenmaal zo ver is dat man en vrouw uit elkaar gaan, dan is het beslist van belang dat de zaken zo goed mogelijk worden afgewerkt - zeker als er kinderen zijn. Wanneer de voormalige echtelieden na hun afscheid jarenlang touwtrekken over de verdeling van de boedel en de omgang met de kinderen, is dat een aanmerkelijke verzwaring van het verdriet. Die moet worden voorkomen.

Principieel is echter de vraag of je mag scheiden. De meerderheid van de bevolking zegt daar ”ja”op.

Christenen zullen dat op zijn minst aarzelend doen of dit met ”nee” beantwoorden. Zij weten dat het huwelijk een verbintenis is waarbij bruid en bruidegom elkaar voor het aangezicht van God trouw voor het leven hebben beloofd. Dat neemt niet weg dat ook in christelijke kring het aantal echtscheidingen jaar op jaar toeneemt. Kortom, ook daar wordt de waarde van het huwelijk uitgehold.

De meerderheid van de bevolking zal nog wel toegeven dat echtscheiding altijd emotioneel en psychisch schadelijk is voor de betrokkenen. Daarom vindt bijna iedereen het van belang om in geval van spanningen tijdig professionele hulp in te roepen. Die kan mogelijk voorkomen dat er brokken worden gemaakt. Vandaar ook dat er op de echtscheidingbeurs relatiebemiddelaars en therapeuten aanwezig zijn. Een van hen komt zelfs met een polis waarmee echtparen zich verzekeren van huwelijksbegeleiding voordat er moeilijkheden komen. Die insteek is positief naar niet uniek. Op dit terrein doen kerken -gelukkig- tegenwoordig heel veel.

Fundamenteel daarbij is de gedachte dat men zich moet inspannen om het huwelijk goed te houden. Het is een illusie te denken dat het allemaal vanzelf goed gaat.

Het huwelijk vraagt oog te hebben en te houden voor de ander. In onze individualistische tijd willen velen daar niet aan. Zij draaien de rollen om: Wat brengt het huwelijk mij? In plaats van: Wat kan ik de ander geven? Sommige getrouwden vergeten dat heel snel. Juist zij hebben hulp nodig om hun trouwbelofte na te komen. Je woord houden wijst op meer karakter dan snel naar de rechter stappen voor de ontbinding van je huwelijk.