Dat zei Tiemen Westerduin zaterdag tijdens de tweede dag van de Kerstconferentie van de Hervormd Gereformeerde Jeugdbond (HGJB), in conferentiecentrum De Bron te Dalfsen.Het thema van de conferentie -die vandaag werd afgesloten- was ”Exodus, op weg naar huis”. Westerduin merkte op dat het volk Israël weg moest van de Schelfzee, waar het door God bevrijd was van de macht van de farao. Hij vroeg de aanwezigen of ze werkelijk geloofden dat God Jezus uit de doden opgewekt heeft en dat Hij het hier voor het zeggen heeft. Zij die dat werkelijk geloven, zijn bevrijd, aldus Westerduin, die verwees naar Romeinen 10:9. „Zo simpel is het.”

De HGJB-jongerenwerker vreesde dat veel jongeren bij de Schelfzee blijven hangen. Hij vindt dat niet goed. „God wil een vertrouweling van je maken. God wil je Zijn zegen geven en leidt je de woestijn in om je te leren ieder moment op Hem te vertrouwen en niet op jezelf.”

De woestijn, aldus Westerduin, staat in de Bijbel voor een tijd van beproeving. „Soms haalt God alles weg uit het leven om je te laten zien wie je echt bent. God wil niet dat je je veilig voelt in een systeem, maar Hij wil een persoonlijke relatie, van dag tot dag. Het is gemakkelijk om God te geloven als je een diploma gehaald hebt, of als je een relatie hebt, maar God wil je hart ook als je het moeilijk hebt.”

Stille tijd
Aan de hand van de geschiedenis van het manna uit Exodus 16 liet de HGJB’er zien hoe God dat volgens hem doet. God geeft het volk een paar „oefenregels” om het op de proef te stellen. „Wie niet trouw is in het kleine, is ook niet trouw in het grote. Het is zoveel mooier om het leven in handen van God te geven dan er zelf voor te zorgen. Laat het verleden en de toekomst los en geloof dat God het manna vandaag geeft.”

Hij noemde de bezorgdheid van het volk zonde, het tegengestelde van geloofszekerheid. „Velen hier hebben veel blijken van Gods zorg, maar omdat ze niet durven geloven dat ze gered zijn en zich niet durven toe te vertrouwen aan God gaat hun leven heen in leegte.”

De sleutel ligt in Jezus, het hemelse Manna, zei Westerduin. Hij raadde de jongeren aan om veel over Jezus te denken en stille tijd voor God af te zonderen. „Word maar eens stil vanbinnen en raak thuis in de Bijbel. Als je geen moment kunt vinden, dan moet je toch eens gaan denken aan de morgen. Lukt het niet, dan moet je eerder naar bed. Als de avonden gevuld worden met msn’en en tv-kijken, en je zoekt God ’s morgens niet, ben je niet goed bezig.”

Frustratie of focus
Een van de workshops ’s middags heette ”De kerk: frustratie of focus” en werd geleid door ds. W. Smouter, Nederlands gereformeerd predikant te Apeldoorn. Jongeren konden zeggen wat ze verkeerd vonden in hun kerk.

„Ik heb het idee dat ik heel andere meningen heb dan anderen en ik kan er niet met hen over praten”, zei een meisje.

„Sommige ouderlingen uit mijn gemeente gaan niet aan het avondmaal en zijn niet zo geestelijk. Hoe kunnen zij dan leidinggeven aan de gemeente?” vroeg een ander zich af.

„Het blijft hangen op het punt van bekering, allerlei meningsverschillen belemmeren de groei”, stelde een derde.

De jongeren zagen ook mooie dingen. „Ik geniet ervan als je door een inhoudelijk punt in de preek verder komt”, gaf iemand aan. Een volgende was blij met de preekbesprekingen en de gezelligheid van het samen koffiedrinken. Iemand noemde de grote belangstelling van gemeenteleden tijdens haar trouwdienst.

Wat jongeren zelf wilden bijdragen: elkaar niet veroordelen, hun gaven inzetten, kwetsbaar zijn en naar elkaar en anderen uitstralen door te gaan.

Ds. Smouter stelde dat de kerk op Jezus moet lijken, Die een Vriend was van zondaren maar de zonde nooit goedpraatte. Die kerkvisie houdt volgens hem het midden tussen kerken die de vormen scherp houden maar buitenstaanders veroordelen en kerken die iedereen erbij houden maar er geen normen op nahouden. „Bij niemand is de norm zo helder als bij Jezus en toch trekt Hij tollenaren en hoeren.”

Kerkmuren zijn minder belangrijk, gaf de predikant aan. „Het zal blijken dat mensen die zeggen dat er maar één kerk is, gelijk hebben.” Intussen vindt hij niet dat mensen gemakkelijk van kerk moeten veranderen, omdat een kerkelijke gemeente een gemeenschap is. Hij vreest dat zij die eenmaal van kerk veranderd zijn, hierin steeds gemakkelijker kunnen worden, net zoals dat met echtscheiding het geval is. De predikant ziet meer in „bijtanken” buiten de eigen gemeente, als een middel om op een positieve manier bij de eigen kerk te blijven.

De kerk moet, aldus ds. Smouter, niet zo laagdrempelig mogelijk willen zijn, maar wel zo verstaanbaar mogelijk. „De kerk is niet zo gewoon. Het gaat om de heilige God. Als mensen zoeken, betekent het dat ze iets van het heilige zoeken.”