De emeritus hoogleraar was een van de sprekers op de gezamenlijke themadag van de mannenbond van de Christelijke Gereformeerde Kerken en de Hervormde mannenbond op gereformeerde grondslag.Tijdens de morgenbijeenkomst sprak prof. dr. W. H. Velema over ”De zekerheid van het geloof”. De kern van de boodschap is dat zekerheid niet in mensen ligt, zo benadrukte hij. „De zekerheid ligt in Hem, Die ons doet geloven en geeft te geloven. God komt met Zijn beloften tot ons. Je kunt niet geloven zonder de beloften en zonder de belovende God. Het gaat namelijk om de God van de beloften. De Heilige Geest moet de beloften in het hart brengen. God begint; niet wij.”

Allerlei misverstanden en onduidelijkheden liggen volgens de emeritus hoogleraar in het feit dat die structuur niet goed gezien wordt. „Het is geweldig dat we mogen beginnen bij God, Die met ons wil beginnen. Ik heb vroeger wel verkeerd in kringen waar men begon bij de mens; bij zijn ongeloof en zijn onkunde. Daar bleef men in ronddraaien en, om het zo maar te zeggen, in wroeten. Maar dat bracht een mens niet verder. Zo kwam je er niet uit, je werd er niet bovenuit getild.”

Om de zekerheid van het geloof te ervaren, „moeten we bij de Heere God zijn”, aldus prof. Velema. „Het is niet mijn ervaring waar ik mijn zekerheid aan ontleen; dat ik kan zeggen wat ik heb beleefd. Misschien is het wel goed om elkaar daar deelgenoot van te maken, maar dan bescheiden en voorzichtig.”

Het is volgens de hoogleraar goed om de vraag te stellen hoe het is met de beleving van de zekerheid van het geloof. „Weten we daar door genade van te zingen en te getuigen? In de groei van het geloof is er als het goed is ook sprake van groei in de kennis van de drie personen.”

„Als ik in mijn eigen leven kijk, begon het bij de Heere Jezus”, vervolgde de oud-hoogleraar. „Hij leidde mij naar de Vader. Maar in de derde fase heb ik ook heel persoonlijk de Heilige Geest leren kennen. Zo heb ik niet alleen mijn Heiland en mijn Vader leren zeggen, maar ook mijn Heilige Geest. Maar broeder en zusters, wij blijven bedelaars. De Heere laat ons op de positie en plek van een bedelaar. Een bedelaar wordt door God echter niet weggestuurd.”

tussenkop (u16(Blijdschap

’s Middags sprak prof. dr. A. de Reuver over ”De blijdschap van het geloof”. Er wordt, zo gaf hij aan, nog wel eens in tegenovergestelde zin gesproken over blijdschap. „Aan de ene kant: het lijkt wel alsof iedereen tegenwoordig blij is. Alsof dat zomaar gaat. Handenklappend.”

„Daartegenover staat een categorie die ook over blijdschap spreekt, maar vanuit een andere windrichting”, aldus de emeritus hoogleraar vanwege de Gereformeerde Bond. „Wat zien die christenen er toch droevig en somber uit. Waarom is het allemaal niet wat blijer in de kerk?”

Volgens prof. De Reuver staan beide groepen „in bepaald opzicht op hetzelfde standpunt: ze zijn beschouwer, ze staan aan de kant. Ze laten een kritisch, klagend geluid horen. Dat is echter vreugdeloos en vruchteloos. Laten we ons liever in het gevolg van Paulus voegen. In de Filippensenbrief beschrijft hij een veel uitnemender weg. Vanuit de gevangenis getuigt hij van zijn eigen blijdschap. Paulus praat er niet over, maar eruit.”

Een frappant gegeven, lichtte de inleider toe, is dat Paulus deze blijdschap niet vanzelfsprekend vindt. „Paulus spoort ertoe aan. Blijkbaar hebben Gods kinderen dit nodig. Het geloofsleven lijkt op elektriciteitsdraden. Zo zijn ze boven en daar zakken ze weer naar beneden.”

„Blijde christenmensen verliezen zich niet in een roes van uitbundigheid”, aldus de emeritus hoogleraar. „Ze hebben nog wat te wensen. Gewoon omdat er nog wat te wachten staat. De beloften zijn nog verhuld voor het oog. Maar ze hangen met twee handen aan de beloften van het Evangelie.”