”North Korea: A case to answer - a call to act”, is de titel van het rapport. Met daarbij de tekst: „De acute noodzaak om te reageren op de massamoorden, de willekeurige gevangenzetting, marteling en andere internationale misdaden.”In het 113 pagina’s tellende rapport laat Christian Solidarity Worldwide (CSW) een noodkreet horen over de misstanden in de stalinistische dictatuur in Oost-Azië. Deze week werd het document in Londen gepresenteerd. CSW is een mensenrechtenorganisatie die zich in het bijzonder inzet voor vervolgden vanwege het christelijk geloof.

Volgens de opstellers is het de hoogste tijd dat de Verenigde Naties (VN), en in het bijzonder de Veiligheidsraad van de VN, krachtig gaan optreden tegen dit land, dat de mensenrechten systematisch en op grove wijze schendt.

Executies
Wat in het document wordt gemeld, is ruimschoots bekend: verhalen van ooggetuigen over executies, mishandelingen in strafkampen, hongersnood, enzovoorts. Maar dit keer worden die verschrikkingen ook geformuleerd in internationaal gehanteerd mensenrechtenjargon.

Doel daarvan is aan te tonen dat de internationale gemeenschap verplicht is op te treden. De Veiligheidsraad heeft al herhaaldelijk gesteld „dat hij zich verantwoordelijk acht om bevolkingen te beschermen tegen internationale misdaden”, en wel door tijdig en daadkrachtig actie te ondernemen daar waar staten niet in staat zijn hun onderdanen te beschermen tegen oorlogsmisdaden of genocide. In Noord-Korea is het nota bene de staat zelf die zijn eigen bevolking op die manier terroriseert. Desondanks gebeurt er niets dat zoden aan de dijk zet. Het rapport wijst ook op tal van internationale verdragen die de schending van mensenrechten tot een niet te tolereren kwestie maken.

„Er is een opvallend verschil”, schrijven de opstellers, „tussen de schaal waarop in Noord-Korea de mensenrechten worden geschonden, en de beperkte en grotendeels nutteloze reactie van de internationale gemeenschap.” Het is tijd, vinden ze, dat in het bijzonder de VN eens effectief reageren om het Noord-Koreaanse volk recht te verschaffen.”

Isolement
Een van de belangrijkste redenen voor het ontbreken van actie is volgens de opstellers het isolement waarin Noord-Korea zichzelf heeft opgesloten. Toch is er voldoende bewijs voorhanden -mede op basis van beschrijvingen van ooggetuigen-, zodat een hardere aanpak wel degelijk mogelijk is. Bijvoorbeeld door een speciale VN-commissie voor Noord-Koreaanse mensenrechtenschendingen in het leven te roepen. Met een krachtig mandaat op zak, zou die meer kunnen doen dan alle VN-organen en -personen (waaronder de VN-rapporteur voor Noord-Korea) tot nog toe gedaan hebben.

Het is een van de belangrijkste aanbevelingen van de rapporteurs: VN, kom met zo’n commissie. Om dat pleidooi kracht bij te zetten, wisselt het rapport de meest concrete beschrijvingen van begane misdaden af met abstracte formuleringen die in internationale fora voor zulke misdaden worden gehanteerd. Tal van gevluchte Noord-Koreanen -van wie de meesten jaren vastzaten in strafkampen- vertellen hun verhaal. Vervolgens worden hun beschrijvingen verstaanbaar gemaakt voor VN-ambtenaren: misdaden tegen de mensheid, politieke repressie, genocide.

Want het blijft wrang om in prominent in het nieuws gebrachte berichten te lezen dat Noord-Korea inspecteurs van het Weense atoombureau heeft toegelaten om nucleaire installaties te inspecteren, terwijl voor inspecteurs van mensenrechtenschendingen het stalinistische land potdicht zit. Juist die misstanden schreeuwen om internationale actie.

Bladzijde na bladzijde komen ze voorbij: de executies in de strafkampen, de martelingen, gedwongen abortussen, de loodzware dwangarbeid, de deportaties van onschuldige familie van gevangenen (op basis van ”schuld door verwantschap”), de ontvoeringen van Zuid-Koreanen, Japanners en burgers van andere nationaliteiten (zelfs een Nederlander schijnt ooit ontvoerd te zijn, aldus het rapport), en niet te vergeten: de zware vervolging van christenen en aanhangers van andere godsdiensten.

Op dit punt durft CSW zelfs de term genocide te gebruiken. Het Noord-Koreaanse regime is vanwege de persoonsverheerlijking van vader Kim Il Sung en zijn zoon Kim Jong Il dusdanig religieus van aard, dat alle andere religies per definitie concurrenten zijn, en daarom moeten worden uitgeroeid.

Van genocide was vooral sprake in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw, toen Kim Il Sung met name christenen zwaar vervolgde. Hoe grondig dat gebeurde, wordt duidelijk uit de informatie van een uit Zuid-Korea afkomstige wetenschapper (Philo Kim). Na die jaren bleken 900 protestantse predikanten en zo’n 300.000 gemeenteleden te zijn vermoord of gedwongen hun geloof af te zweren. Er waren 260 rooms-katholieke geestelijken en 50.000 parochianen vermoord omdat ze weigerden hun geloof af te zweren. Volgens een opgave van het regime in 2002 zouden er vandaag de dag nog 12.000 protestantse christenen zijn (in 1950 waren dat er 300.000).

Onbetrouwbaar
Omdat de cijfers van het regime komen, zijn ze overigens hoogst onbetrouwbaar. Zo schat Open Doors het aantal ondergrondse Noord-Koreaanse christenen op het minstens het tienvoudige.

Opmerkelijk is wat CSW vermeldt over de huidige situatie in het land. Christenen worden er nog altijd vervolgd, en alles wat christelijk is, blijft zo goed als onzichtbaar. „De meeste Noord-Koreanen zeggen nooit één christen ontmoet te hebben, of een Bijbel of een kerk te hebben gezien.” En oud-kampbewaker Ahn Myeong Cheok zegt: „Wanneer iemand tot het christelijk geloof overging, werd hij voor gek verklaard, niemand kon zoiets begrijpen. De regels in het kamp waren erop gericht dat christenen zich getalsmatig niet zouden uitbreiden, want, zo zei men, „het zaad van deze reactionairen moet worden uitgeroeid.”

En toch is de toestand voor christenen vandaag „iets minder duidelijk.” Dat houdt verband met de pogingen van het regime om zich godsdienstvriendelijker te etaleren. Door de staat gecontroleerde religieuze organen -voor christenen is dat de Koreaanse Christelijke Federatie- organiseren daartoe op enkele plaatsen in het land godsdienstoefeningen. Volgens sommige waarnemers zitten daar zelfs oprechte christenen onder het gehoor.