Pronk schrijft dat in haar biografie over de omstreden emeritus hoogleraar theologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, die als titel heeft ”Fluiten in het donker. In gesprek met Harry Kuitert”.Kuitert staat bij velen bekend als „de man van de afbraak”, aldus Pronk. Dat oordeel getuigt volgens haar van oppervlakkigheid. „Het enige waar Kuitert echt grondig mee afrekent is het idee dat de christelijke leerstelligheden informatie bevatten over God, mens en wereld. Hij is ervan overtuigd dat de vele dogma’s het zicht benemen op datgene waar het in het geloof werkelijk om draait en wat hem dierbaar is. Door die obstakels uit de weg te ruimen hoopt hij bloot te leggen wat verborgen zit onder het puin: het geheim van religie.”

Afbraak en opbouw gaan bij Kuitert hand in hand, zegt Pronk. Dat hij het imago van sloper niet kan afschudden, heeft onder meer te maken met de aard van de alternatieven die hij aandraagt. „Wat hij ongeldig verklaart en wat hij ervoor in de plaats stelt zijn onvergelijkbare grootheden: eeuwige zekerheden versus menselijke meningen.”

De waardering voor Kuiterts werk is heel verschillend. „Voor de een is hij een bevrijder, voor de ander een afvallige.” Uiteindelijk verklaart Kuitert niet alleen dogma’s tot verbeelding, ook God is volgens hem product van menselijke verbeelding. Met de dood is het voor de mens „over en uit.” De fundamentele uitkomst van Kuiterts zoektocht is volgens Pronk het inzicht dat „het absolute van het geloof niet is wat wij God noemen, maar de spraak die van de medemens naar ons uitgaat.”