„Hoe de natie toen omging met oud-strijders, daar schaam ik me als bestuurder diep voor”, zei burgemeester Hermans-Vloedbeld. „Wellicht praat ik voor mijn beurt, maar namens de minister van Defensie en Hare Majesteit de Koningin bied ik u excuses aan.”Van Pelt had, net als veel lotgenoten, het Nieuw-Guinea Herinneringskruis kort na zijn missie in 1957 moeten ontvangen, maar het ministerie van Defensie ging in die periode „slordig” om met oud-strijders, vindt burgemeester Hermans. „Uw thuiskomst stond niet bol van warmte en waardering. Velen kregen te horen dat ze maar beter konden emigreren. Zoiets slaat diepe wonden.”

Als 20-jarige beroepsmilitair was Van Pelt uitgezonden als vliegtuigmonteur naar Nieuw-Guinea. Tevens patrouilleerde hij als boordschutter boven land en zee om infiltranten op te sporen. Hermans: „Het waren eigenlijk nog jochies. Je kunt je niet voorstelling hoe zwaar zo’n missie moet zijn geweest.”

Van Pelt: „Eigenlijk kende ik die onderscheiding niet eens. In een veteranenkrantje las ik onlangs dat je die alsnog kon aanvragen. Ik had het speldje over de post kunnen krijgen, maar dan heeft het geen waarde. Op deze manier is het toch wel plechtig.”

Hoewel hij geen wrok koesterde, doet de verlate erkenning Van Pelt goed. Hij onderschrijft Hermans’ woorden over de „slordige” omgang met oud-strijders. „Ik wilde destijds een halfjaartje bijtekenen en deed daarvoor aanvraag. Komt mijn commandant op een bepaald moment naar me toe om afscheid te nemen; bleek er iets fout te zijn gegaan bij defensie. Omdat ik een man van principes ben, had ik er toen geen zin meer in.”

Uiteindelijk liet Van Pelt zich toch overhalen, nadat hij de functie van boordschutter kreeg toegewezen.

Dat hij alles kan navertellen, berust volgens hem op een wonder. „In Nieuw-Guinea werd tot twee keer toe mijn vlucht met een vliegtuig geannuleerd. Beide toestellen zijn neergestort. Dan kun je spreken van een gezegende hand boven je hoofd.”