Wie onderweg is naar Dresden, wordt net voor hij de hoofdstad van Saksen binnenrijdt van de snelweg af richting de autobaankerk in Wilsdruff gelokt. Na een lange rit in het drukke verkeer nog snel even de benen strekken.En in Wilsdruff nemen ze dat ”benen strekken” heel letterlijk. Hoewel de Jacobikerk sinds enige tijd het predicaat autobaankerk draagt, kun je er met de auto niet komen. Op een parkeerterrein moet de heilige koe achterblijven en moet je met de benenwagen verder. De borden zijn duidelijk, het kan niet misgaan.

Toch wel. Voor je het weet, loop je richting de St.-Nikolaikirche, die iets verderop midden in het dorp staat. Ook evangelisch-luthers, maar niet de bedoelde autobaankerk. Een behulpzame inwoner van het slaperige dorpje legt uit waar het fout ging. Omkeren en dan omhoog, wijst hij. Als hij het niet zo argeloos zei, zou het symbolisch bedoeld kunnen zijn.

Tuinman
Een smal, steil pad en dan sta je op het kerkhof. Ondanks de rust, spreekt alles hier van oorlog. Ginds een monument voor de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog en achter in de hoek een monument voor de gevallen Russen en Duitsers in de Tweede Wereldoorlog. Wilsdruff heeft een hoge tol betaald voor de uitbreidingsdrang van zijn vorsten en Führers.

Een tuinman, die een onverstaanbaar dialect spreekt, is druk bezig met schoffelen tussen de grafstenen. Bij de oorlogsmonumenten staan bosjes bloemen. Hij wiedt er zorgvuldig omheen. Zonder op te kijken, vertelt hij dat de kerk open is. Een laag deurtje biedt toegang.

Vakwerk
Binnen staat alles een beetje door elkaar. Alsof de banken, de krukjes en de kaarsen nog niet goed weten waar ze nu eigenlijk precies thuishoren. Maar het altaar staat op z’n plek, in het oude koor. Op de altaartafel pronkt een modern kruis. Links is een kleine galerij en helemaal achter in de kerk een grotere.

Langs een zijmuur staat een steiger waarop twee mannen druk doende zijn de binnenmuur te restaureren. Priegelwerk. Voor een doorsneebezoeker is er geen verschil tussen het ene en het andere schilfertje dat ze van de muur afkrabben. Maar die doorsneebezoeker moet zich hier helemaal niet mee bemoeien. Dit is vakwerk.

Het is trouwens een klein wonder dat deze kerk er nog staat. In 1976 verwoestte een zware storm grote delen van het dak. De inwoners van Wilsdruff vreesden dat het einde van hun kerk gekomen was. Maar ze gaven niet op en zetten er met elkaar de schouders onder. De kerk werd provisorisch hersteld omdat een volledige restauratie er -wegens geldgebrek- niet in zat.

Tot in het begin van de 21e eeuw een nieuw opgerichte stichting, de evangelisch-lutherse gemeente van de stad en een nabijgelegen hotel besloten de handen ineen te slaan en de kerk op te knappen. Het exterieur is inmiddels volledig hersteld, maar binnen moet nog het een en ander gebeuren. In het koor zijn namelijk oude muurschilderingen uit de vijftiende eeuw ontdekt. En ook aan de binnenkant van andere kerkmuren zijn schilderingen ontdekt. Vandaar het voorzichtige werk van beide bouwvakkers.

Bennoklok
De grootste schat van de kerk is echter niet te zien voor bezoekers. Die hangt in de toren. Het betreft de zogenaamde Bennoglocke (Bennoklok), die stamt uit de dertiende eeuw en daarmee een van de oudste klokken van Saksen is. Op de klok zijn zeldzame schilderingen gevonden.

In de kerk liggen zes verschillende folders met daarin zes kleine meditaties voor de reizigers. Wie weet, blijft een Bijbelwoord hangen. En komt het de toeristen weer in gedachten. Straks, in de drukte van het verkeer op de autobaan. De Bijbeltekst uit het rode foldertje, bijvoorbeeld. „Hij zal uw voet niet laten wankelen, uw Bewaarder zal niet sluimeren.”