Honger maakt rauwe bonen zoet. Maar wat moet een mens als er zelfs geen rauwe bonen zijn? Iedere dag sterven wereldwijd 24.000 mensen vanwege de honger; per week zijn dat 150.000 mensen. Met name landen in zuidelijk Afrika en in Latijns-Amerika zuchten onder het zwaard van de honger.De wereldvoedseltop die deze week in Rome werd gehouden, was bedoeld om oplossingen te vinden voor het drama van de hongersnood in de wereld. Tijdens de vorige conferentie in 1996 beloofden de gedelegeerden het aantal hongerenden voor 2015 te verminderen van 800 miljoen naar 400 miljoen. In Rome moesten de afgevaardigden tot de conclusie komen dat de strijd tegen honger tot nu toe een mislukking is geworden. „Als het terugdringen van de honger zich in het huidige tempo voortzet, halen we de doelstellingen van 2015 bij lange na niet”, zei de voorzitter van de wereldvoedseltop.

Het rijkere deel van de wereld toonde weinig interesse voor de topconferentie. Van de 29 geïndustrialiseerde landen hadden alleen Spanje en gastland Italië hun regeringsleiders afgevaardigd. De overige stuurden lagere grootheden. Enerzijds heeft dit te maken met hun vrees voor scherpe kritiek van de armere landen, anderzijds met het gevoelen dat het hongervraagstuk onoplosbaar is.

Kofi Annan, de secretaris-generaal van de VN, verweet bij de opening van de conferentie de rijke landen „te veel beloften te hebben gedaan en te weinig daden te hebben getoond.” Hij vindt dat we ons allemaal moeten schamen omdat er voldoende voedsel op de aarde is om de wereldbevolking te voeden en er desondanks ruim 800 miljoen mensen honger lijden.

Dat is inderdaad een triest feit. Het heeft alles te maken met politieke onwil van alle betrokken landen. Het rijke Westen investeert nauwelijks in de hongerlanden en beschermt de eigen markt voor goedkope producten vanuit de derde wereld. De ontwikkelingslanden zijn op hun beurt niet in staat of niet bereid de corruptie in eigen land hard aan te pakken.

Kortom, de neerwaartse spiraal valt nauwelijks te doorbreken, met als gevolg dat er in de loop van deze dag weer zo’n 24.000 mensen van honger zijn gestorven. Dat is acht keer zo veel als het aantal mensen dat bij de aanslag op de Twin Towers in New York vorig jaar omkwam en waar de wereld tot op de vandaag de dag -terecht- nog over spreekt. Maar over de duizenden hongerdoden zwijgt iedereen! De wereld is eraan gewend geraakt.

Niet alleen bij regeringen, maar ook bij de doorsnee burger is sprake van apathie als het gaat om het hongerprobleem. Grote getallen slachtoffers spreken in het algemeen weinig tot de verbeelding. En foto’s van uitgemergelde mensen in de media wennen ook. Het weldoorvoede deel van de wereldbevolking leeft in het algemeen door zonder zich werkelijk te bekommeren om het leed van de hongerlijders die ver weg wonen.

Paus Johannes Paulus stelde deze week een scherpe diagnose. Hij verweet de rijke wereld „onverschilligheid en egoïsme.” Die onverschilligheid kan er zelfs zijn bij mensen die geregeld een giro-overschrijving doen naar zendings- en hulporganisaties die werkzaam zijn in de hongerlanden. Natuurlijk is uw geld welkom; het is zelfs hard nodig. Maar wat geeft u? Van uw overvloed? Of spaart u werkelijk eentiende uit uw mond om hongerige monden te vullen? Wie heeft er een boterham, een zak friet, een pilsje minder voor over om een hongerend kind op de been te houden?

En hoe geeft u? Een gift kan gemakkelijk een afkoopsom voor een gestild geweten zijn. Alleen een milde gever met een bewogen hart helpt werkelijk de hongerlijder in Afrika. Die kan immers niet zomaar geven; zijn gift gaat vergezeld van de gebeden tot de Helper van de hongerenden.