Wanneer wij Sion zien in ballingschap, wanneer het in gevangenissen ligt, moeten wij ons niet inbeelden dat God Zijn Sion zou hebben verlaten en het zou hebben vergeten. Want gelijk een vrome moeder dat zwakke, tere kindje het meest bemint, het meest vertroetelt en kust, heeft God een recht moederlijk hart voor die gelovigen in hun ellende. Hoe droeviger, hoe liever; hoe armer, hoe aangenamer; hoe meer vervolgd, hoe dierbaarder zij zijn. Hij droeg David zowel toen hij de herdersstaf droeg een moederlijk hart toe, als toen hij de scepter zwaaide over Israël.O, zalige vermaning. Als God dan zodanige moederlijke bewegingen, vurige liefde tot ons arme mensen en onwaardige schepselen heeft, laten wij Hem dan als kinderen eren, navolgen en onszelf aan Zijn roede onderwerpen. Troost u dan in uw armoede. Het moederlijk hart van God zal u onderhouden. Troost u in droefenis, want God zal u verkwikken.

O, welk een troost is dit in deze woelige en dure tijden. Het vriendelijk hart van God zal u immers een broodkamer zijn. O, welk een troost in doodsnood, want het vriendelijk, moederlijk hart van God zal ons een fontein des levens zijn.

„Ik zal u niet begeven, noch verlaten.” Het is alsof God wil zeggen: Wat zucht gij toch, wat klaagt gij toch, wat weent gij, o, Mijn bemind Sion? Meent u dat Ik u verlaten of vergeten heb?

Abr. Daniël Eilshemius, predikant te Soest (”Een scherp spoor tot boetvaardigheid”, 1630)