Op de voorpagina’s heeft Mohammed B. inmiddels de plaats van de Londense metro ingenomen. In beide gevallen worden we geconfronteerd met weerzinwekkend moslimextremisme. Moslimextremisme in zeer uiteenlopende gedaantes.Mohammed B. opereerde tamelijk op zichzelf en wilde na zijn moord het liefst worden doodgeschoten, om zo het paradijs van Allah in te gaan. In Londen gaat het vermoedelijk om een georganiseerde terreurbende die zich schuilhoudt om in de toekomst nieuwe aanslagen te kunnen plegen.

Theo van Gogh had door zijn uitlatingen de moslimgemeenschap diep gekwetst, in Londen werden willekeurige mensen het slachtoffer die van het openbaar vervoer gebruikmaakten. Daders, werkwijze en slachtoffers van terreuracties zijn zeer verschillend.

Het juiste antwoord op deze dreiging is niet makkelijk te vinden. Zeker in het openbaar vervoer kun je niet alles beveiligen. Niet vanwege de kosten en niet vanwege de vertraging die dat gaat opleveren. Bovendien slagen handige jongens er toch wel in om de mazen in de beveiliging op te sporen.

In ieder geval is het van belang om allerlei zaken te bekijken met de ogen van een terrorist. Waar maken we het hun wel erg gemakkelijk om een aanslag te plegen?

In dit verband heeft minister Remkes de aandacht gevestigd op de sinds enige tijd bestaande risicokaarten. Daarmee wil de overheid naar de burgers toe de grootst mogelijke openheid betrachten. Op die kaarten kunnen mensen nagaan welke risico-objecten zich in hun omgeving bevinden en hoe groot die risico’s bij benadering zijn. Bij de keus voor een woning of bij de bouwplannen van een school kan men daarmee rekening houden. Mensen die verontrust zijn over de aanwezigheid van objecten met grote risico’s kunnen anderen mobiliseren om gezamenlijk actie te ondernemen.

Uiteraard is de waarde van zo’n kaart wel afhankelijk van de juiste invulling daarvan. Bovendien zijn er altijd ongedachte risico’s. Brandgevaarlijke horeca-inrichtingen, zoals destijds in Volendam, zullen er niet opstaan. Maar zo’n kaart attendeert de burger in ieder geval op een aantal gevaren.

De zaak komt echter in een heel ander licht te staan wanneer we ervan uit moeten gaan dat er in de maatschappij ook mensen rondlopen die er niet op gericht zijn om gevaren voor zichzelf en hun medemensen te mijden, maar die juist op zoek zijn naar objecten waar een aanslag het maximale effect zal hebben. Maximaal in de zin van zo veel mogelijk schade en zo veel mogelijk slachtoffers.

Vandaar dat minister Remkes van die risicokaarten op internet af wil. Op die manier wordt het potentiële terroristen al te gemakkelijk gemaakt om hun doelwitten te kiezen. Uiteraard kunnen ze ook op andere manieren aan bepaalde informatie komen. Dat is nooit helemaal te voorkomen.

De provincies voelen er echter niet voor om deze site van internet te verwijderen. Althans de Groningse commissaris van de Koningin, Alders, die in deze kwestie als hun woordvoerder optreedt, verzet zich tegen die gedachte. „We moeten wel proberen een beetje nuchter te blijven”, zo luidde zijn reactie op Remkes.

En inderdaad kan men zich ook al te veel het hoofd op hol laten brengen. Nederland is net als alle Europese landen een potentieel doelwit van moslimterroristen, maar het is nu ook niet zo dat er aan de lopende band aanslagen worden gepleegd.

Een afdoende beveiliging is niet te bedenken. Zeker niet tegen zelfmoordacties. Dat zien we in Israël en Irak. Maar na 7-7 in Londen is er wel reden om op verschillende punten de beveiliging aan te scherpen en voorzorgsmaatregelen te nemen. Het weghalen van de internetpagina’s over risicovolle objecten in Nederland zou daar ook bij moeten horen.