De in Meliskerke geboren en getogen Simon praat gemakkelijk over zijn handicap en is niet opstandig. „Ik heb nooit echt geworsteld met de waaromvraag.” Zijn opgeruimde humeur en sterke doorzettingsvermogen kwamen hem al die jaren goed van pas. „Ik heb bij mijn geboorte een zuurstoftekort gehad en als gevolg daarvan een hersenbeschadiging opgelopen. Dat merk je vooral aan mijn spraak. Ook reageert de linkerkant van mijn lichaam trager dan de rechterzijde. Je zou het een vorm van spasticiteit kunnen noemen.”

De tot de gereformeerde gemeente behorende Maljaars, die eveneens last heeft van suikerziekte, zou volgens zijn kinderarts nooit kunnen lopen. „Toen de man me echter na bijna twee jaar weer zag, was hij stomverbaasd. Ik liep.” Simon bezocht de lagere school in zijn woonplaats. „Dankzij mijn ouders, die er veel aan deden om me daar naartoe te laten gaan toen deskundigen voor mij een speciale school adviseerden.” Hij oefende jarenlang hard. „Bij de logopedist, op fysiotherapie, bij de ergotherapeut en op zwemles.”

„Ik deed vijf jaar over de mavo. Daarna bleef ik twee keer zitten op de mts, dat lukte me echt niet.” Het bleek mogelijk om een verkorte, eenjarige opleiding informatica te volgen bij de streekschool. Met het zoeken van een stagebedrijf begonnen de problemen pas echt. „Niemand wilde me hebben. Meestal zou je worden teruggebeld, maar dat gebeurde bijna nooit. Ik liet het er dan niet bij zitten en informeerde zelf. Je kreeg dan niet de persoon met wie je gesproken had aan de lijn. Ze durfden niet, denk ik.”

Simon had ondertussen -„aangepast”- zijn rijbewijs gehaald. Een halfjaar later lukte het de stage alsnog te beginnen bij het simulatiekantoor waarmee de streekschool samenwerkte. „Ik kon daar echter niet alle opdrachten uitvoeren. Mijn stageconsulent had een goede kennis bij de Dienst Landelijk Gebied (DLG) van het ministerie van LNV in Goes. Die man was daar hoofd personeelszaken en behoorde tot zijn kerkgenootschap. Hij weigerde, maar belde een week later toch op. Hij had spijt van zijn beslissing. Toen we elkaar spraken, klikte het direct. De stage kon beginnen.”

Simon Maljaars schreef in die tijd „ongeveer zestig sollicitatiebrieven. Door het hele land.” Het resultaat was nihil, ondanks de voetnoot van het GAK dat het mogelijk was om financiële compensatie te krijgen. „Ook het feit dat men bij de DLG zeer te spreken was over mijn werkzaamheden, maar mij niet in dienst kon nemen in verband met een reorganisatie, hielp niet.”

Toen deed zich bij het GAK de mogelijkheid voor om mee te doen aan een omscholingstraject bij de Belastingsdienst. „Na drie maanden zei de teamleider dat hij mij wel in dienst wilde nemen. Hij bood me een jaarcontract aan en dat werd later in een vast dienstverband omgezet.” De Zeeuw is er nog verwonderd over. „Ik ervaar dat als een gebedsverhoring. Dat is heel bijzonder, als je elders tegen een muur aanloopt.”

Bijna tien maanden geleden verruilde Simon Meliskerke voor Apeldoorn. Hij werkt sinds die tijd bij de landelijke helpdesk van zijn werkgever. De overplaatsing was op zijn eigen verzoek, om een min of meer gedwongen verhuizing naar Eindhoven door de alsmaar verder centraliserende automatisering van de Belastingdienst te ontlopen.

Simon kocht een eigen appartement. „Ik doe nu alles zelf.” Lachend: „Ik heb een veertigurige baan bij mijn baas en daarnaast een veertigurige baan in het huishouden.” En: „Ik denk dat op mijn leeftijd enige afstand tot mijn ouders ook goed is. Ik heb hier echt m’n plekje gevonden.”

Werkgevers en werknemers hebben in zijn ogen dezelfde opdracht. „Iedere christen dient voor iemand die dolgraag werkt, een positief woord te hebben. Hem of haar onder de aandacht te brengen of in dienst te nemen. Dat past in onze opdracht tot barmhartigheid. In Israël mochten geen bedelaars zijn. Dat ging verder dan alleen maar geld geven. Een bedrag overmaken is makkelijk, maar oog hebben voor je naaste vraagt zelfverloochening. En die naaste is niet ver weg. De Samaritaan viel bijna over degene die hij hielp.”