Met de sneeuwscooter zoeken we de kinderrijke Nentsenfamilies op in hun tenten, verspreid over honderden kilometers in het Jamalogebied. En dwars door alle tegenstand van de machten der duisternis heen, zien we de vruchten van dat Woord tot openbaring komen. Die komen het duidelijkst tot uitdrukking in een breken met de zonde en een niet te verzadigen honger naar het Brood des Levens. Ik denk aan Ivan en Elvira. Met nog enkele gezinnen bewonen zij drie tenten op de toendra, waar hun rendierkudde de omgeving afgraast. Ze hebben gebroken met de voorouderverering en hun afgoden en amuletten verbrand. In de tent waar Ivan en Elvira met hun kinderen wonen, woont nu ook de Heere.

Dat is niet alleen te merken doordat zij nu de Bijbel lezen. Aan de wand hangt ook een christelijke kalender; er is orde en netheid gekomen in hun tent en er ligt een uitdrukking van vrede in hun blik. Ze zijn een voorbeeld voor de toendrabewoners.

Toch blijft het moeilijk de grenzen te onderscheiden tussen cultuur en heidendom. De moeder van Ivan stierf onlangs onverwachts op slechts 10 meter afstand van de tent, die ze door een plotseling opkomende sneeuwstorm niet meer kon terugvinden. Twee maanden is haar lichaam toen in pelzen gewikkeld bewaard, omdat naar gewoonte eerst de zon helder moet hebben geschenen alvorens tot een begrafenis kan worden overgegaan.

Heidendom en cultuur zijn op Jamalo-Nentië zeer met elkaar verweven. Het is moeilijk, maar wel nodig in zulke situaties het licht van het Woord te doen schijnen. Dezelfde Ivan kwam eens 120 km lopen over de toendra, bij 35-40º C vorst, om met ons en de kleine groep gelovigen hier bijeen te komen. Honger naar het Woord dreef hem.

Zo hopen en bidden we dat nog vele toendrabewoners de weg tot Christus mogen vinden! Bidt u daar ook voor?

Dit is het zesde en laatste deel in een serie. In de week voorafgaand aan het pinksterfeest berichten zendingsarbeiders vanuit verschillende delen van de wereld over hun werk.