Dit zei de eerwaarde heer G. W. Nijhof uit Urk zaterdag tijdens de jaarlijkse gezelschaps- en ontmoetingsdag in Almkerk. Zo’n dertig mensen woonden de dag bij.

De heer Nijhof stond stil bij Hebreën 4:16, waar het gaat over de vrijmoedige toegang tot de troon der genade. In zijn toespraak stond de vrucht van hemelvaart centraal. De heer Nijhof merkte op dat door de zonde, door de diepe val, de hemel gesloten is. „Maar Christus ging met de tekenen van Zijn doorboorde handen de hemel binnen. Vanwege de traagheid van Gods volk, moet de apostel hen aansporen van deze toegang gebruik te maken. Het volk Israël, dat door ongeloof niet het Kanaän der ruste in kon gaan, dient hier als waarschuwend voorbeeld. De apostel tekent de heerlijkheid van de grote Hogepriester.”

De tenhemelopneming bewijst dat alles vereffend is tussen de Vader en de Zoon, zo zei de heer Nijhof. „Omdat de gelovigen in Christus begrepen zijn, is er ook een vlak veld tussen hen en de Vader. Van Gods kant gezien is er niets tussen, maar vanuit onze beleving staat er alles tussen. Er is veel dat ons afremt: de zonde, de strijd tussen vlees en Geest en de aardse zorgen of het verdriet. Eigenlijk zou het aanklagend geweten de gelovigen des te meer moeten aansporen toe te gaan tot de genadetroon. We moeten bedenken dat er voor Christus geen genadetroon was, enkel de gerichtsstoel van Gods recht. Hij is erdoor verteerd, en zo besprenkelde Hij het verzoendeksel met Zijn eigen bloed. Dit is de betekenis van hemelvaart: de Koning der ere is met Zijn eigen offerande ingegaan in het heiligdom. De kerkelijke nood is dat Gods kinderen zo weinig Christus nodig hebben. Ze leven uit eerdere genoten weldaden. Gods kinderen, in wat voor staat of stand, altijd hebben ze zowel barmhartigheid als genade nodig.”

De tweede toespraak werd gehouden door ds. K. Veldman, predikant van de hersteld hervormde gemeente te Vriezenveen. Hij bepaalde zijn gehoor bij de gelijkenis van de rijke man en de arme Lazarus. Aan de hand van deze gelijkenis tekende ds. Velman het geloofsleven als een bij uitstek bedelend leven. „De gelovige beschikt over een groot kapitaal, maar dit wordt wel in de hemel bewaard. Terwijl het ongeloof zelf werkt, laat het geloof God werken. De gelovige wordt bedelenderwijs de gaven deelachtig. God geeft altijd de volle maat, maar de kennis daarvan is bij trappen. Zelfs om gebed en geloof moet gebeden en gebedeld worden. In de gereformeerde leer komt eerst het gebod en daarna het gebed. De catechismus noemt niet zonder reden het gebed het voornaamste stuk der dankbaarheid. Niet de wet is de bron der genade, maar Christus. In de gelijkenis blijft de bedelaar bij de poort liggen, omdat hij vanwege zijn zweren niet binnen mag komen. Nu nog bederft Gods volk altijd het feest van de wereldse mensen.”

Vanuit een ander perspectief bezag ds. Veldman de arme man als Christus zelf. „Ook Hij werd niet op de feesten begeerd. De hemel had Hem verstoten, de aarde verworpen. Toen Hij als bedelaar stierf en uitriep „Het is volbracht”, stierf Hij niet voor Zichzelf. Ook nu nog wordt Christus gelegd aan de poort van de rijken. De mens die zichzelf rijk acht, moet bedelaar worden. Alleen in deze Weldoener kunnen we rijk worden. Het gaat niet om de weldaden, niet om de hemel, maar om Hem. Daarom zegt de apostel dat hij begeerde ontbonden te zijn. Hij zegt dit niet om in de hemel te zijn, maar om met Christus te zijn. Laten we voor ogen houden dat de rijkdom in het kapitaal in de hemel is. Deze rijkdom wordt uitgedeeld naar de mate van het geloof.”

Na beide toespraken was er gelegenheid voor een reactie of een persoonlijk getuigenis.