In de loop van de jaren dat Huib bij het Reformatorisch Dagblad werkte, interviewde hij geregeld Joden. Maar dat waren vaak orthodoxe Joden. Gaandeweg besefte hij dat er meer groeperingen zijn, en zo kwam hij uiteindelijk ook uit bij de gemeenschap van Joodse christenen in Nederland. In feite zijn dat Messiasbelijdende Joden, maar zelf gebruiken ze die term liever niet, vertelt Huib. „Baruch Maoz, die werkzaam was voor de organisatie Christian Witness to Israel, had moeite met die term. Hij zei tegen mij: Ik noem jou toch ook geen Messiasbelijdende christen? In het woord christen zit al dat je Messiasbelijdend bent.”

Lees ook

Joodse volgelingen van Jesjoea

Via diverse organisaties die zending onder Joden bedrijven, komt Huib een aantal mensen op het spoor die hij kan interviewen. Dat waren „uitermate boeiende gesprekken”, vertelt hij. „Het gaf mij ook een beeld van de omvang van deze groep. Het gaat om ongeveer 700 mensen in Nederland. Een deel is tot geloof gekomen door het werk van de stichtingen die zending bedrijven, een ander deel is daar weer het kind van.”

Sommige mensen komen er pas laat in hun leven achter dat ze Joods bloed hebben. Dat geldt bijvoorbeeld voor Joodse kinderen die in de Tweede Wereldoorlog werden ondergebracht bij een protestants gezin, en hun familie kwijtraakten. „Zij wisten niet beter of ze zijn gewoon christen. Op een gegeven moment ontdekten ze pas dat ze Joods waren.”

Die Joodse identiteit laat zich niet verloochenen, ontdekte Huib. Mensen die pas op latere leeftijd ontdekten dat ze Joods zijn, gaan zich er vaak in verdiepen. Tegelijk heeft de positie van Joodse christenen in Nederland iets tragisch. „Als een Jood christen wordt, verander je niet alleen van religie, maar eigenlijk verloochen je dan die identiteit. Joodse christenen worden door Joden met een scheef oog aangekeken. Maar ook in de christelijke gemeente waar ze toe behoren, is lang niet altijd veel aandacht voor Israël. Ze zitten dus in een heel eenzame positie.”