„O, alle gij dorstigen! Komt tot de wateren, en gij die geen geld hebt, komt, koopt en eet, ja komt, koopt zonder geld en zonder prijs, wijn en melk!”

Wanneer ik mij ophoud met redeneringen, stijf ik mij daarin door ongeloof en blijf ik daardoor van God vandaan. Ik heb het dan aan mijzelf te wijten, indien ik onder het Evangelie verloren ga, en niet aan Gods besluit, omdat het mij nooit tot regel van mijn geloof gegeven is. Zegt u misschien:  „Al deze dingen zijn wel goed en zouden ook voldoen, indien aan de mens voldoende krachten mochten worden toegeschreven om de goddelijke roepstem op te volgen. Maar is het niet ongerijmd tot een dode te zeggen: Komt aan de maaltijd?” Men schuilt ook maar al te veel achter zijn onmacht, en terwijl ook dit een schuldige onmacht is, ziet men zijn verdoemenswaardige onwil voorbij om als zo’n machteloze geholpen te willen worden.

Ondertussen, wat zegt de Heere in Zijn nodiging: „Mens, kom in eigen kracht. Breng het althans zover als gij kunt, en daar uw natuurkrachten tekortschieten, daar zal mijn genade tussenbeide komen om het gebrek aan te vullen”? Zo wilde de hoogmoedige mens wel graag. Maar nee, het Evangelie zegt: „Gij zijt arm, blind en naakt, en daarbij zo ongelukkig dat gij dit ziet noch gevoelt en daarom raadt Jezus u van Hem te kopen al wat gij daartegen nodig hebt.”

Wat blijft er nu over ter verontschuldiging van het ongeloof? Wordt niet alles aangeboden? Om niet aangeboden. Ja, ernstig aangeboden!

Theodorus Adrianus Clarisse,
predikant te Amsterdam(”Een drietal leerredenen, Lukas 14:15 tot en met 24”, 1779)