„Neemt Mijn juk op u, en leert van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen. Want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.”

De Heere gebruikt hier een aangename gelijkenis, waarin Hij zinspeelt op ossen, ezels en andere ploegende, werkende of lastdragende dieren, zoals men die zowel vroeger als nu in de oosterse landen pleegt te gebruiken voor allerlei arbeid op het land en binnenshuis. Die liet men hier bij ons het meest door middel van paarden verrichten.

Deze beesten of lastdieren was men gewoon een stevig juk of sterke breidel om de hals te doen als men ze voor het werk gebruikte. Zo’n juk werd dan met touwen of koorden op hun kinnebakken goed vastgemaakt om ze te besturen en te beteugelen. Wanneer die beesten nu hun werk gedaan hadden en van hun arbeid vermoeid waren, en als het tijd voor hen was om te eten, te rusten en zich te verkwikken, dan kwamen hun meesters en maakten het juk van hun halzen los, lichtten dat van hun kinnebakken op en spanden ze zo uit. En daarna reikten zij hun ook het voer aan en gaven hun te eten en te drinken.

Welnu, zo’n eigenaardig zinnebeeld gebruikt de Heere hier. Daarmee vergelijkt Hij nu Zijn bewezen weldadigheid en goedertierenheid aan de kinderen Israëls, getuigende dat Hij voor hen ook net eender geweest was als zo’n goedertieren meester of landman, die ook steeds zo het juk van hun kinnebakken had opgelicht.

Theodorus van der Groe,
predikant te Kralingen

(”Het juk afgenomen”, 2003)