Álfurs driejarige broertje Eiki praat niet, eet zijn eten of tussendoortjes alleen als er gekleurde spikkels over gestrooid worden en kauwt op barbiepoppen. Maar Álfur ziet dat niet, hij ziet enkel een lief broertje en weigert te geloven dat Eiki autisme heeft. Hij probeert zijn kleine broertje haast dwangmatig zijn naam te leren zeggen, maar moet gaandeweg toch onder ogen zien dat Eiki anders is dan anderen. Dat is een proces dat het hele boek door speelt en daarnaast gaat het over Álfurs pogingen om beter te worden in turnen, over zijn vriend Ragnar en over zijn geheime vriendschap met tante Harpa –ooit beroemd turnster– die al jaren genegeerd wordt door zijn familie. Zij verwaarloost zichzelf en haar huis en uiteindelijk is er een heftige scène waarbij Álfur het leven van zijn tante redt, die daar overigens niet meteen blij mee is.

Soms is het veel en niet bij alles is duidelijk welke functie het heeft in het verhaal. Maar Arndís Thórarinsdóttir schept een heel eigen –IJslandse– wereld en schrijft toegankelijk, met veel details en een vleugje humor. Ze vat alle stevige thema’s in een verhaal waarin evengoed de gewone tienerwereld van games, YouTube en sportprestaties aan bod komt. Ze is hoe dan ook een originele stem binnen de kinderliteratuur en daarom is het zo jammer dat de Naam van God in dit boek een aantal keer onnodig wordt gebruikt. Arndís Thórarinsdóttir is juist zo’n auteur die je lezers gunt.

Salto, Arndís Thórarinsdóttir; uitg. Volt; 280 blz.; € 16,99