Er valt wat te kiezen. Er starten drie Hazepadwandelingen vanaf de parkeerplaats aan de Schapenzandweg in Diepenveen. De route door de uiterwaarden kunnen we beter mijden. Daar heerst nu het IJsselwater. We kiezen voor de rode Randeroute en betreden een geschiedenis van landeigenaren en pachters, van eeuwenoude esgronden en moderne vergravingen om de rivier meer ruimte te geven. Want uiteindelijk draait alles hier om de IJssel, die is en blijft de baas.

Vreemd gevoel, historisch gezien lopen we achterstevoren. Van de drie landgoederen van Keizersrande passeren we het jongste landgoed het eerst: Nieuw Rande. Het landhuis uit 1857 heeft de plaats ingenomen van het vervallen Smets Rande. Het nieuwe buitenverblijf kreeg Indische allure. Logisch, de eerste eigenaar was Duymaer van Twist, gouverneur-generaal van Nederlands-Indië. Om het huis werd een park aangelegd naar Engelse stijl. Bestaande waterkolken werden slim met elkaar verbonden door gebruik te maken van de hoogteverschillen in het landschap. Nu heeft Hotel Gaia zich in Nieuw Rande gevestigd.

Op het wandelpad is een tentoonstelling ingericht. Bij veertien foto’s van het IJssellandschap staan teksten van Etty Hillesum. In haar bekende dagboek haalt zij diverse herinneringen op aan wandelingen langs de IJssel.

De route voert langs biologische boerderij De Oosterwaarde naar de IJsseldijk. Eén blik over de dijk is genoeg: in die watermassa valt niks te wandelen. Maar gelukkig leidt onze route langs de dijk en vervolgens weer landinwaarts naar de zorg- en recreatieboerderij De Kleine Wildenberg. Een bord belooft dat we vrij pruimen en kruiden mogen plukken. Maar ’t is geen pruimentijd, en de kruiden houden diep in de grond hun kruit droog.

We steken het spoor over. De moestuinen zijn veranderd in sawa’s. Op een enkel droog stukje staat wat prei. Op privéterrein staat de toren van Oud Rande. Het kasteel uit 1285 is er niet meer, de statige neogotische havezate ook niet. Het huidige rietgedekte landhuis is volgens een voorbijganger net verkocht. Dat biedt de kans om over het hek te klimmen voor een iets betere foto van de toren.

Het pad loopt verder. Tenminste, volgens de kaart. In werkelijkheid staan we voor het water. Twintig meter voor ons zien we een paal met rode pijl, die ons het water in loodst. We wagen het er niet op en maken een klein ommetje naar ons startpunt.

We beloven elkaar om nog eens terug te komen. Als het IJsselwater lager peilt en de bomen groen uitslaan.