„Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: Die Mijn woord hoort, en gelooft Hem Die Mij gezonden heeft, die heeft het eeuwige leven.”

De doden zullen horen! In deze woorden mogen we vooral aanmerken de droevige staat waarin de zondaren verkeren: zij zijn dood! Zo zijn wij allen van nature. Maar er is gepaste hulp, en een opmerkelijk voorrecht wordt beloofd: zij zullen leven! Zie wat het krachtige middel van dit geestelijke leven is, namelijk de stem van de Zoon Gods. Let ook op de wijze van toepassing van dit gezegende middel van de stem van Gods Zoon: we moeten horen naar de stem van de Zoon Gods. Tegelijk wordt de vaste zekerheid van deze hulp gegeven, dat het geschieden zal. Wij worden ervan verzekerd door een dubbele eed: „Voorwaar, voorwaar”, en met een dubbele belofte uit de mond van Jezus: „Ik zeg u, de doden zullen horen, en die horen, zullen leven.” De gelukkige tijd wordt ook gegeven, namelijk „een ure”; opdat het geloof en de hoop niet in het onzekere mochten wandelen, maar iets in de handen zouden hebben, zowel in verwachting, als iets in het tegenwoordige, als iets voor het toekomende om ernaar uit te zien. Hierom wordt die gelukkige ure, waarvan een eeuwigheid afhangt, voorgesteld, niet alleen als een „toekomende ure”, maar ook als een „tegenwoordige ure”. Voorwaar, voorwaar zeg Ik u, de ure komt en is nu, wanneer de doden zullen horen de stem van de Zoon Gods, en die ze gehoord hebben, zullen leven.

Ralph Erskine, predikant te Dunfermline

(”Verhandeling over Johannes 5:25”, 1744)