„Wie is je voorbeeld?” Deze vraag kreeg ik toen ik solliciteerde naar mijn huidige functie. Het was de laatste en de mooiste vraag van het gesprek. „Mijn vader”, zei ik. „Waarom?” „Hij heeft mijn moeder lief.”
Een jaar of acht geleden volgde ik een vadercursus. Zeven avonden, acht mannen, twee coaches. Nog regelmatig denk ik eraan terug.
Twee dingen staan me nog scherp voor de geest. Als eerste dit: vraag een willekeurige man zich voor te stellen en de kans is groot dat hij eerst over zijn job vertelt, daarna dat hij getrouwd is en als laatste dat hij kinderen heeft. Stel dezelfde vraag aan een vrouw, waarschijnlijk zegt ze dat ze moeder is, dat ze getrouwd is en ook nog werkt.
Het hield me een spiegel voor: wij mannen hebben kennelijk de neiging onze eerste roeping niet in ons huwelijk en gezin te zien, maar in de dingen die we daarnaast doen. Ik moest er weer aan denken toen mijn vrouw me er deze week op wees dat ik zo nu en dan te laat ben voor het avondeten. Ze heeft gelijk.
Dat brengt me bij een tweede uitspraak die ik me nog goed herinner: „Vader, het mooiste wat je je kind kunt geven, is houden van zijn moeder.” Er vallen vast en zeker andere, mooie, stichtelijke opvoedingsdoelen te noemen, die minstens even waar zijn. Maar deze doordenker is het herkauwen waard. En dat niet alleen. Het uitoefenen waard vooral.
Afgelopen zondagmiddag dacht ik terug aan deze zin, tijdens een preek over het vijfde gebod. Kinderen hebben volgens de Heidelbergse Catechismus hun ouders „alle eer, liefde en trouw” te bewijzen. De predikant wees erop dat die drie woorden allereerst iets zeggen over de relatie tussen man en vrouw in het huwelijk. In het huwelijksformulier wordt die trits dan ook genoemd: man en vrouw hebben elkaar te eren, lief te hebben en trouw te blijven. Hoe kunnen kinderen hun ouders eer, liefde en trouw bewijzen als hun ouders die elkaar niet geven?
Daarbij: waar leert een 17-jarig meisje hoe ze straks een goede vrouw kan zijn en waar ziet een puberjongen hoe hij straks zijn vrouw eert en liefheeft? Precies, thuis. Ze kijken het af bij hun vader en moeder. Dat voorbeeld is geen overbodige luxe. Integendeel. Zeker in een wereld waarin het huwelijk aan alle kanten onder druk staat, waarin trouw een besmet woord lijkt en waarin liefde vooral iets is wat je krijgt in plaats van wat je geeft. Het gezin is de oefenplaats, waarbinnen eer, liefde en trouw worden geleerd. Stap voor stap.
Daarom, vaders, heb je vrouw lief. En laat dat je kinderen zien. Ik geef maar door wat ik tijdens die cursusavonden heb aangereikt gekregen. En wat ik vroeger heb gezien. Want als mijn vader thuiskwam uit zijn werk, was het állereerste wat hij áltijd deed: mijn moeder een kus geven. Omdat hij van haar hield. En nog steeds houdt.
Ik koester dat voorbeeld, die herinnering. En geef die door: vaders, heb je vrouw lief, houd haar hoog, blijf haar trouw en kus haar waar de kinderen bij zijn.
De auteur is adjunct-hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad.
