Frankrijk heeft een nieuwe premier. Met zijn 34 jaar is Gabriel Attal de jongste minister-president in de geschiedenis van La République. Maar misschien is deze post toch net een maatje te groot voor hem. Vooral omdat hij voor de vrijwel onmogelijke opgave staat om de zwakke positie van president Emmanuel Macron een flinke boost te geven.
Aan zijn carrière zal het niet liggen. Attal maakte tien jaar geleden zijn entree in overheidsdienst als onbekend adviseur bij het ministerie van Gezondheid. Daarna rees zijn ster pijlsnel. Na de verkiezingen van 2017 kwam hij in het parlement terecht. Op zijn 29e werd hij de jongste minister ooit.
Hij oogstte niet alleen bewondering voor zijn vaardigheid in het debat, maar ook voor zijn doortastendheid en no-nonsenseaanpak. Want toen vorig jaar de discussie over het dragen van een islamitisch gewaad losbarstte, maakte hij een einde aan het gedoe door het kledingstuk simpelweg op scholen te verbieden. Hij is geliefd bij het Franse publiek, in tegenstelling tot veel andere politici.
En dat is precies wat president Macron momenteel nodig heeft. Want zijn populariteit onder de bevolking laat nogal te wensen over. Vooral na het doorvoeren van zijn omstreden plannen rond de hervorming van het pensioenstelsel en de aanpak van de asielproblematiek.
Politiek gezien bevindt het staatshoofd zich ook in een lastig parket. Zijn regering heeft geen meerderheid meer in het Franse parlement en moet daardoor voortdurend compromissen sluiten, waardoor Macrons beleid nauwelijks van de grond komt.
Intussen voelt Macron de hete adem van vooral extreemrechts in zijn nek. Die lijkt bij de Europese verkiezingen van juni op een forse overwinning af te stevenen. Dat zou een nieuwe klap voor de president en zijn partij zijn.
Vandaar dat Macron nu de oplossing zoekt in een grondige herschikking van zijn kabinet. Met als eerste wijziging een wisseling van de premier. Attal neemt de plaats in van Élisabeth Borne. Die stoelendans hing al in de lucht, maar liet lang op zich wachten. Dat voedde de speculatie dat de president ook op dat punt niet goed weet wat hij met de situatie aan moet.
De grote vraag is ook of deze noodsprong zijn populariteit zal verhogen en de oppositie de electorale wind uit de zeilen zal nemen. Veel waarnemers denken dat de Franse bevolking niet zozeer op andere gezichten in het kabinet zit te wachten, maar vooral op een wijziging van het beleid. En op een president die nu eindelijk eens duidelijk maakt wat hij met zijn tweede ambtsperiode en de toekomst van het land wil.
Dat legt een extra hoge claim op Attal. Als het wonderkind van de president worden wonderen van hem verwacht. Als hij die verwachtingen niet kan waarmaken, zou zijn ster weleens net zo snel kunnen dalen als zij gestegen is.
