Tegen immigratie? Grenzen dicht? Het juk van Europa? Veel staccato oneliners die zo simplistisch zijn dat ze het zicht op een eenvoudige doch eerlijke werkelijkheid vertroebelen. Je hoeft alleen maar naar de Brexit te kijken om te zien waar dergelijke door oneliners opgeroepen emoties toe kunnen leiden.

Laten we in het debat vooral ruimte houden voor die andere kant van immigratie. Want immigratie kent verschillende aspecten. Het gaat niet alleen over de stroom asielzoekers van buiten Europa. Het gaat ook over arbeidsmigratie: immigratie door mensen, van binnen of van buiten Europa die in Nederland willen komen werken – en dus ook wonen.

Dat hier komen wonen en werken is voor veel mensen bij lange na geen uitgemaakte zaak en het onderwerp wordt nogal eens op één hoop gegooid met de asielzoekersstroom richting Ter Apel. Sommige politieke partijen willen een harde quotum op arbeidsmigranten, andere zelfs een absolute stop. Vaak wordt er dan verwezen naar de woningnood. Kortom: het nadeel voor Nederlanders ten opzichte van het voordeel dat verbonden is aan mensen die hier komen werken. Andere partijen willen arbeidsimmigranten juist zoveel mogelijk verwelkomen, wat hen dan weer verdacht maakt.

Voor alle perspectieven is wat te zeggen. Waar het mij om gaat is dit: we moeten ervoor zorgen dat dit onderwerp eerlijk en evenwichtig op tafel komt. Dat het onderwerp verlost wordt van de last van de polarisatie en oneliners. Dat we in het debat hierover een open oog houden voor wat onze samenleving en onze economie nodig heeft. Want laten we nuchter vaststellen dat Nederland mensen nodig heeft om de ruim 400.000 openstaande vacatures in te vullen. Er zijn extra handen nodig voor het bouwen van woningen, de aanleg van (digitale) infrastructuur en de vergroening van Nederland. De zorgsector piept en kraakt en als we het huidige zorgniveau willen handhaven, zal over een aantal jaren één op de vier schoolverlaters in de zorg moeten gaan werken.

Laten we eerlijk erkennen dat we mensen van buiten ons land nodig hebben. En vanuit dat gegeven kunnen we gaan nadenken over antwoorden op de vragen die dat met zich meebrengt en over maatregelen die nodig zijn om alles in goede banen te leiden. Dan praten we concreet over huisvesting, over het voorkomen van uitbuiting, over inburgering, allemaal belangrijke zaken.

En dan moeten we vanzelf ook niet weglopen voor het feit dat bijna een miljoen mensen in ons land aan de kant staan, met een schijnbare onoverbrugbare afstand tot de arbeidsmarkt. En dat in een tijd waarin de arbeidsmarkt schreeuwt om personeel! Laat deze groep, die om wat voor reden dan ook het “kansarm” heeft gekregen, nooit ondersneeuwen in welk debat dan ook.

De auteur is coördinator arbeidsvoorwaardenbeleid bij de RMU.