Terwijl ik dit zit te tikken, hoor ik beneden het draaiorgel z’n baantjes trekken door de winkelstraat. Alsof er niks aan de hand is en alles in de wereld net is als vóór zaterdag 7 oktober. Ik zoek me suf naar een ander onderwerp voor dit artikeltje; iets anders dan de strijd tussen Israël en Hamas. Ik weet het nu wel, de lezers weten het nu wel, we moesten maar eens overgaan tot de orde van de dag, toch? Of…?

In de cijfers die Hamas noemt als het om dodentallen in de Gazastrook gaat, heb ik niet veel vertrouwen. Maar toen ik beelden zag van een Palestijnse journalist van wie zo ongeveer het hele gezin was omgekomen tijdens een luchtaanval door Israël, besefte ik dat ik alles misschien wel weet, maar dat ik bepaalde zaken eigenlijk niet tot me door laat dringen. De man drukte het dode lichaam van een van z’n kinderen in grondeloos verdriet tegen zich aan. En riep tegen een collega: „Ze nemen wraak door onze kinderen te doden.”

Heeft hij gelijk? Nee. Israël voert geen oorlog uit wraak, maar om zijn voortbestaan. Golda Meïr, oud-premier van Israël, zei ooit dat ze hoopte op een tijd dat Arabieren meer van hun eigen kinderen zouden houden dan dat ze de Joden haten. Ze had gelijk. Maar daarom is het lijden van die Palestijn in Gaza nog niet minder erg.

Ik ril als ik een Kamerlid hoor roepen dat Palestina „bevrijd” moet worden van de zee tot de rivier. Ik ril als ik hoor van een pogrom op Joden op een vliegveld in Dagestan. Maar ik ril óók als ik de achteloosheid hoor waarmee sommige christenen praten over het lijden van de Palestijnen in Gaza. Ja, we moeten ook bidden voor de Palestijnse christenen, klinkt het dan. Maar hoe zit het met die miljoenen Palestijnen die geen christen zijn?

We weten het nu wel. Hoe het zit in Israël en Gaza. Maar, zou het ook kunnen dat wij bepaalde dingen toch niet wíllen weten?