Akkoord, wat ik zag was iemand met een gehandicapte jongen op zijn rug. Cherno heette de jongen. Hij was even daarvoor vermoeid ineengezakt. Gerda Klaver van Jedidja/Kimon bracht die middag Cherno terug naar huis, nadat hij had gelogeerd op het opvangcentrum voor gehandicapte kinderen in Buba, een stadje verderop. Dat logeren is een feest, liet hij weten. Want een arm om je heen geslagen krijgen, dat maakt hij niet vaak mee. Terug naar huis betekent voor Cherno: weer zitten op het bankje voor de hut, de uren weg tellend. Want naar school gaan zit er niet in – wie brengt hem er? Überhaupt is niemand in hem als gehandicapte geïnteresseerd.

Zorgzaam iemand naar huis gedragen zien worden, moet dan ook voor dorpsgenoten een onalledaags schouwspel zijn geweest. En er zou meer opmerkelijks volgen. Toen Gerda zijn half vermolmde rolstoel inspecteerde en meenam. „Die gaan we repareren.” Ook regelde ze dat iemand zich voor Cherno verantwoordelijk zou gaan weten. Zo begon er iets te veranderen in het leven van Cherno. Om die reden bleven de woorden van Jezus mij bij. Wat Hij op aarde deed –genezing van blinden en van wie kreupel was– zal eens, bij de volle doorbraak van Zijn Rijk, universeel werkelijkheid worden. En we weten: precies dát vooruitzicht vieren christenen nu al – ze kunnen niet wachten. En mede daarom nemen ze blinden bij de hand, dragen ze een kreupele op hun rug. Ik zag het gebeuren in Guinee-Bissau. Waar mensen van Jedidja/Kimon een spoor van vernieuwing trekken door de levens van gehandicapten. Getuigend van volkomen herstel dat komt voor wie Hem vrezen.

En stilletjes zingend trok ik achter hen aan.