De geur van verf hangt nog in het portaaltje van het Huis van Vrede. Het inloophuis van de gereformeerde gemeenten in Dordrecht opende in november 2022 de deuren. Daarvoor vond er een flinke verbouwing plaats. Tientallen jaren lang functioneerde het pand als pastorie van de naastgelegen gereformeerde gemeente. De huidige predikant van de Julianakerk kocht zelf een huis, waardoor de ambtswoning leeg kwam te staan.

De gemeente verricht al jarenlang evangelisatiewerk in de Dordtse wijken Oud en Nieuw Krispijn. Waar de activiteiten voorheen plaatsvonden in het kerkgebouw, dient tegenwoordig steeds vaker het Huis van Vrede als uitvalsbasis.

Ommetje

„Welkom Franciska, fijn dat je er bent.” Vrijwilliger Rieky begroet de eerste bezoekster die binnenkomt. „Wil je koffie of liever thee?” Even lijkt de keuze beperkt te zijn: het koffieapparaat geeft een storing aan. Geen nood, de koster is aanwezig in de Julianakerk en een paar minuten later staat een aantal thermoskannen op de tafel.

Meer overSerie: Evangeliseren in de zomer

Terwijl de bezoekers binnendruppelen, hangt vrijwilliger Ellen een groot kleed op. Tientallen plaatjes verbeelden de Bijbelse gebeurtenissen vanaf het paradijs tot aan de hemelvaart van Christus. „Een handig hulpmiddel bij het vertellen van het verhaal”, licht ze toe.

Brownies, boterkoek, stroopwafels: de vrouwen hebben allemaal wat te eten meegenomen. Bezoeker Corrie laat haar bak met kaarten langsgaan. „Ik heb er veel gemaakt. Thuis staan nog tassen vol. Maar nu kan ik ze niet meer maken. Ik verkoop ze voor een prikkie, anders kom ik er niet vanaf.” Op haar jurk is een kleine batch gespeld: ”Ik ben slechtziend”.

De kring wordt groter gemaakt. Drie vrouwen die net terugkomen van een ommetje haken aan. Wekelijks vertrekt op dinsdagochtend vanaf het Huis van Vrede een wandelclub. Iedere Dordtenaar mag meelopen.

Relatie

De vrouwenochtend ontstond jaren geleden, toen een aantal vrouwen uit de Julianakerk contact onderhield met dames uit de wijk. De evangelisatiecommissie bracht hen bij elkaar en de maandelijkse vrouwenochtend werd geboren. Lydia Dingemanse, coördinator van het Huis van Vrede: „De ontmoetingen zijn sterk gericht op het aangaan van een relatie. Vrouwen uit de wijk delen hun verhaal; de vrijwilligers uit de kerk doen dat ook. Op die manier kan de Bijbelse boodschap klinken. Uiteindelijk is het doel dat er mensen tot de Heere Jezus gebracht worden.”

„De bezoekers komen niet zozeer voor de activiteit; het gaat hen veel meer om de gezelligheid”​ - Lydia Dingemanse, coördinator Huis van Vrede

Genezing

Vrijwilliger Georgette pakt een papier. ”Gebedsverhoring”, schrijft ze met grote letters op het blad. „Waar denk je aan bij dit woord”, vraagt ze de aanwezigen. Even blijft het stil. „Zegening”, klinkt het. Dan komt het ene na het andere woord langs: genezing, troost, verwachting, uitzien, geloof. Het papier begint vol te raken.

„Ik ben Rhodé, een heel gewone vrouw”, zo begint Georgette het verhaal. „Ik werkte vroeger bij een vrouw die Maria heette. In haar huis kwamen verschillende mensen samen om te bidden voor Petrus, een van de discipelen die gevangenzat. Petrus was vastgeketend aan twee soldaten. Wat ik trouwens niet begrijp: hij sliep gewoon door, terwijl hij tussen hen in zat.”

Georgette vertelt hoe Petrus aanklopt bij de deur van het huis van Anna, maar dat Rhodé van blijdschap vergeet de deur open te doen. Het gebed van de gemeente is verhoord.

„Denken jullie dat dit echt heeft plaatsgevonden”, vraagt Ellen. „Ik weet het niet, ik dacht dat het een verhaal was”, aarzelt Trees. „Nou, ik denk het wel”, reageert een ander. „Het is werkelijk gebeurd. Het staat in de Bijbel”, vertelt Ellen de aanwezigen. Georgette pakt de Bijbel in Gewone Taal en leest het gedeelte uit Handelingen 12 voor. Ellen zoekt het gedeelte in een andere Bijbel op en schuift deze door naar Rita, een van de bezoekers. De vrouw krabbelt met een pen de vindplaats op haar hand.

„Als je concreet bidt, weet je vaak wanneer het gebed verhoord is”, vertelt Georgette. „Ik probeer dat bewust te doen. Als ik mijn sleutels bijvoorbeeld kwijt ben geraakt, bid ik of ik deze weer mag vinden.” Ellen knipoogt naar Rita, die moet grinniken. „Rita is altijd haar sleutels kwijt”, fluistert ze.

Schilderijtjes

„De laatste tijd staan we stil bij vrouwen uit de Bijbel”, legt Georgette uit, terwijl Rieky de vrouwen nog een keer van koffie voorziet. „We vertellen het verhaal vanuit het perspectief van de vrouw. Zo hebben we er al heel wat gehad: Elizabeth, Salome, Maria. De vorige keer hebben we de geschiedenis van Safira verteld. Ja, we kiezen niet alleen de mooie verhalen.”

Ellen legt een stapel canvas schilderijtjes op tafel. „Vandaag gaan we hiermee aan de slag. Je kunt straks uit tijdschriften woorden of plaatjes knippen die volgens jou te maken hebben met het thema gebedsverhoring. Die mogen op dit lijstje geplakt worden. Als je dan thuis deze verwerking ziet hangen, kun je terugdenken aan het verhaal van Rhodé.”

„Door Huis van Vrede ben ik meer gaan nadenken over het geloof”​ - Rita Ramjiawan, bezoeker vrouwenochtenden

De klok van de Julianakerk slaat elf slagen. In de voormalige pastorie bladeren de dames door GezinsGidsen, Terdeges en Eva’s. De geur van lijm doortrekt de ruimte. De vrouwen smeren het goedje met hun vinger op het canvas. Waar de een geen keuze lijkt te kunnen maken, is de ander al klaar met de opdracht.

„O wat fraai, Fransciska”, complimenteert Ellen het werkje van de vrouw. Op het doek is een tekst geplakt: ”Mijn vrede laat Ik u”.

Volgens Dingemanse zorgt met name de „onvoorwaardelijke liefde” van de vrijwilligers ervoor dat de vrouwen blijven komen. „De vrijwilligers organiseren de ochtend niet omdat het moet, maar omdat ze het graag willen doen. Dat voelen bezoekers. Er is echte aandacht, waardoor er een soort minigemeenschap wordt gevormd van vrouwen die hun zorgen, vragen en ervaringen met elkaar durven delen. De bezoekers komen niet zozeer voor de activiteit. Het gaat hen veel meer om de gezelligheid.”