Maandag vertrekken we in alle vroegte voor de eerste koffiestop bij Gent. De uitgesproken belangstelling voor de bewogen geschiedenis draagt duidelijk bij aan de onderlinge kennismaking. Reisleider Dick van Meeuwen leest Psalm 121: „Een mooie reispsalm.”

Op weg naar het zuiden bezoeken we als eerste het kasteel van Chantilly, even ten noorden van Parijs. Een indrukwekkend fraai voorbeeld van de toenmalige nogal decadente rijkdom van Franse edelen. Het kasteel is fraai omzoomd door Franse, Engelse en Japanse tuinlandschappen. Echt een lust voor het oog.

Dinsdag wordt de eerste echte hugenotendag. Rijdend door het fraaie, glooiende landschap met zijn uitgestrekte zonnebloemvelden bereiken we Poitou. Een verstild plaatsje met een rijke hugenotenhistorie. Daarvan getuigt het Musée du Poitou, een klein hugenotenmuseum waar madame Ode Barranger de scepter zwaait. Enthousiast vertelt zij daar, in rap Frans, over de ontstaansgeschiedenis van de Reformatie en hoe die doorwerkte in deze landstreek. Met vooral Luther en Calvijn als hoofdpersonen is haar verhaal afgestemd op Franse bezoekers, die daar niet zo veel van weten.

Gelukkig hebben wij in de groep een lerares die als tolk wilde fungeren.

In de Temple Reformée, de plaatselijke hugenotenkerk tegenover het museum, krijgen we een videopresentatie met Duitse ondertiteling met interessante informatie. Jammer dat er iets misgaat, waardoor de letters achterstevoren op het scherm komen! Maar er blijkt een Nederlandse vertaling beschikbaar, die onze tolk mag voorlezen.

In de tuin van de kerk wacht ons daarna een goed verzorgde picknick. Juist nu het weer droog is, na een felle regenbui met onweer. Dat maakt het misschien wat lastig om ’s middags een smal, kronkelig en nu ook glibberig hugenotenpad door de bossen te bewandelen. Maar we laten ons hierdoor niet afschrikken. We willen ook echt ervaren hoe de hugenoten ongezien door de bossen naar plekken moesten sluipen om hun godsdienstplichten uit te oefenen. Altijd loerde het gevaar voor ontdekking door de wrede dragonders, de soldaten van de koning.

Ode Barranger gaat ons voor op het drie kilometer lange pad en vertelt hoe de hugenoten bij onraad zich dagenlang wisten schuil te houden in het dichtbegroeide coulissenlandschap.

Op de eerste gedenksteen lezen we hoe alle Franse predikanten verbannen werden en ”lekenpredikers” hun taak moesten overnemen. Dit gebeurde na de herroeping van het Edict van Nantes, waardoor de Franse hugenoten feitelijk vogelvrij waren verklaard.

Een andere gedenksteen vermeldt dat de protestanten na 1685 ook geen gebruik meer mochten maken van openbare begraafplaatsen. Uiteindelijk werd toegestaan dat ze daarvoor alleen privégrond mochten gebruiken. Desondanks zien we enkele scheefgezakte grafstenen, verstopt achter een muurtje.

Vol indrukken van die barre tijd, van hugenoten die met een rotsvaste geloof wisten te volharden, stappen we weer in de bus, die aan het eind van dit hugenotenpad ons opwacht, om door te reizen naar onze volgende bestemming La Rochelle, ooit een van de sterkste bolwerken van de hugenoten.

Wim Eradus neemt deze week deel aan de RD-hugenotenreis en doet daarvan verslag