Voor wie benieuwd is naar dat eindresultaat geldt: nog even geduld. Wie echt niet kan wachten, die kan aan de tussenstand al veel aflezen…

Nu nog één keer een gewone pagina zoals u er 44 voorbij zag komen. Het waren pagina’s met verhalen uit landen waar christenen het moeilijk hebben: Irak, Syrië en Libanon. ”Overleven na IS” was ons motto, want dát is in het geding: het voortbestaan van de kerk.

De foto hierboven is vanwege dit grote vraagstuk gekozen. Het kruis staat op een gebouw van de Assyrische Kerk in Noord-Irak. Toen ik het zag dacht ik meteen aan dat overlevingsmotto, en ik vroeg me af: hoe lang torent het nog uit boven de omgeving?

In een regio die wordt gedomineerd door minaretten en koepels –door de islam dus– is dat kruis een indrukwekkend getuige. „Hier vond het Evangelie van Jezus Christus vaste grond” roept het als het ware van de daken. Wat een kostbare, te koesteren traditie! Maar precies deze oude kerk wordt bedreigd. Want niet enkel het gebouw, ook de gemeente zelf vertoont die kruisgestalte. Denk aan het IS-verleden, met zijn antichristelijke moordcampagnes. Die dreiging van een intolerante islam is er nóg.

Wat zal het antwoord van de kerk zijn? (Let op, wat nu volgt is met schroom geschreven, want het is afkomstig van een verwende toeschouwer). Het antwoord van de kerk is en blijft dat kruis. Dat is er immers vooral ook als belofte. Bij het kruis van Christus blijft de kerk bewaard, zo geloven we. Ook die in het Midden-Oosten. Die boodschap mag naar buiten toe gezien worden. En laat dat Evangelie toch vooral mee naar binnen gaan, de kerken in, de gemeenten door. Als troost. Maar ook als les. Want in een wereld vol geweld kan het kruis zomaar worden ingeruild voor het zwaard.