Toch is het iets anders wat de aandacht van de mannen gevangenhoudt. Ze luisteren naar een Bijbelverhaal. Precies dát maakt deze plaat zo mooi: twee mannen die hun oren spitsen voor wat vanuit de Bijbel tot hen komt.

Het is nog aangrijpender, want de man rechts is Ahmed, schaapherder van beroep. Vandaag is hij niet in het veld, maar zit hij onder het gehoor van ds. Firas, een protestantse voorganger die rondtrekt om bewoners te wijzen op de noodzaak van persoonlijk geloof in de Heere Jezus. Waarom het zo bijzonder is dat Ahmed erbij is? Hij is moslim, maar geïnteresseerd in de boodschap van Jezus Christus. Akkoord, even later zou het er stevig aan toegaan, want Ahmed had nog veel vragen. Over hoe het zit tussen zijn geloof en dat van de kerk bijvoorbeeld.

Strikt genomen hoort Ahmed helemaal niet thuis in dit gezelschap, dat voornamelijk uit christenen bestaat. Leden van de oosterse kerken zijn het, en daarmee staan ze dichter bij het Koninkrijk dan Ahmed, zou je denken. Maar deze christenen hebben nooit geleerd de Bijbel te lezen. Daardoor zijn ze kwetsbaar voor de verleidingen van een leven zonder God. Lopen ze gevaar naamchristenen te worden, met een geloof dat geen naam mag hebben. Geestelijk gezien van levensbelang dus, wat ds. Firas doet.

Als er dan ook nog een moslim aanschuift, maakt dat zo’n bijeenkomst extra rijk. Dat vindt ook broeder Firas, die in het Aramees spreekt, de taal van Assyrische christenen. Maar af en toe schakelt hij over op het Arabisch, zodat ook Ahmed hem kan volgen. Ik hóór het niet eens wanneer het ene taaltje overgaat in het andere. Maar ik zie het wel, want Ahmeds ogen lichten op zodra hij Firas verstaat. En zo werd het die middag, daar in dat zaaltje op de vlakte, een beetje Pinksteren.