„Aldus nu zult gij het eten: uw lenden zullen opgeschort zijn; uw schoenen aan uw voeten en uw staf in uw hand; en gij zult het met haast eten, het is des Heeren pascha.”

Toen de Heere voorgenomen had de eerstgeborenen in Egypte te slaan, gebood Hij aan de kinderen Israëls, dat elke huisvader voor zijn huis op de veertiende van de maand Nisan tussen de twee avonden een lam moest slachten. Zij moesten van het bloed van dit lam nemen, en dat strijken aan de beide zijposten en aan de bovendorpel van de huizen, waarin zij het zouden eten. Zij moesten het in dezelfde nacht, waarin alle eerstgeborenen in Egypte geslagen werden, eten aan het vuur gebraden, met ongezuurde broden en bittere saus (Exodus 12:8). Daarom zei de Heere: „Gij zult het met haast eten, het is des Heeren Pascha, en dat bloed zal u tot een teken zijn, aan de huizen, waarin gij zijt, dat, wanneer Ik dat bloed zie, Ik u voorbijga, en die plaag u niet overkomt”.

Wij zien hier, dat ”pascha” betekent: iemand voorbijgaan. De slaande engel ging de huizen, die met bloed bestreken waren, voorbij. Zo heette nu ook het lam zelf, en de overige offers, die gebracht werden, evenals het feest: Pascha.

In de woestijn is dit Pascha slechts eens gevierd geworden. Jozua liet het vieren, toen de kinderen Israëls in het beloofde land te Gilgal besneden waren. Koning Hizkia en Josia hebben het op de plechtigste wijze gevierd, later Ezra. In de dagen, toen de Joden onze Heere verwierpen, hielden zij het Pascha hoog in ere.

Dr. H.F. Kohlbrugge, 
predikant te Elberfeld

(”Lijdenspreken”, 1847)