Het moest er natuurlijk een keer van komen. Dat de vrouw die nu al maanden figureert in het vignet van de actie een keer volledig in beeld komt.
Maar dat viel nog niet mee, want de vrouw bleek een echte Martha te zijn. Een vrouw op de achtergrond. Liever bezig met bedienen dan met praten. Dat laatste liet ze graag over aan andere vrouwen. Intussen bleken de schaal met vers geplukte olijven en dat kopje Turkse koffie stilletjes door haar te zijn neergezet. Daarmee omringde ze die gesprekken met de nodige gezelligheid, want die waren allesbehalve gezellig. Het ging die middag over vervolging, over leegloop van dorpen en: over bommen en granaten.
Eerst maar een nadere plaatsbepaling om dat alles te begrijpen. Wie Assyrisch christendom zegt, die denkt aan de Vlakte van Ninevé, en de afgelopen weken waren we daar om zo te zeggen meermalen te gast, met ds. Firas en zijn vrouw Rita als gastheer en -vrouw. Maar er zijn meer gebieden in Noord-Irak waar vanouds christenen wonen, en waar ds. Firas pastoraal werk verricht. Het bergachtige grensgebied langs de grens met Turkije is zo’n gebied.
Zeven dorpen staan er vanouds bekend als christelijk – bewoners behoren er tot een van de Assyrische kerken. Drie dorpen bezochten we afgelopen zomer: Galilan, Sholh en Amedye. Tot voor kort waren ze moeilijk te bereiken, vandaar hun bijnaam: de eilanden. Die naam hadden ze vanwege hun geïsoleerde ligging in „een zee” van islam. Maar vooral vanwege hun positie in oorlogsgebied. Nee, hier zijn geen IS-terroristen actief, wel guerrillastrijders van de PKK, de Koerdische afscheidingsbeweging, die te vuur en te zwaar worden bestreden door buurland Turkije.
Het gebied mag nu beter bereikbaar zijn, dat is niet omdat de PKK er is verdwenen, integendeel. Checkpoints schudden iedereen wakker die dacht in een vreedzaam vakantieoord te zijn beland. Verhalen van dorpelingen –over nachtelijke bombardementen en inbeslagnames van goederen– hadden ook dat effect.
Hoog tijd om nadrukkelijk voor christenen in deze grimmige regio aandacht te vragen.
Reken er maar op dat u straks anders naar ons vignet kijkt, en gaat beseffen: achter die vriendelijke blik van deze Martha gaan heel wat zorgen schuil.
