Voor het schilderstuk van Sedra Sarmad Shaba was geen vergrootglas nodig, want al direct wist de 17-jarige wat er op moest: een huisje. „Mijn ouders, broers en ik hebben enkele jaren in een vluchtelingenkamp gezeten, omdat Islamitische Staat (IS) ons op de hielen zat”. Sedra zegt dolblij te zijn geweest toen ze drie jaar geleden terug naar huis konden. Daarom moest en zou ze dat huisje schilderen.

Een paar feiten op een rij. In de zomer van 2014 veroverden terroristen van IS –in Irak bekend als Daesh– de Vlakte van Ninevé, met plaatsen als Qaraqosh, Bartella, Karamles en Alqosh. Oeroude christelijke centra werden in korte tijd spooksteden en -dorpen omdat bewoners een gewisse dood wachtten als ze bleven. Al in de nazomer van dat jaar waren zo’n 200.000 christenen gevlucht.

We zijn vier jaar verder sinds IS werd verslagen, lang genoeg om bewoners met een schouderklop „weer aan het werk” toe te roepen. Niet dus. Sedra vertelt hoe ze op haar vlucht doodsangsten uitstond, toen ze zag dat Daesh hen achterna zat. „Ik probeer die tijd te vergeten, maar dat lukt nog niet.”

Daarom is er die therapie. Voor jongeren als Sedra. En voor hen die later psychisch onderuitgingen. Zo bijzonder is dat niet, want huizen mogen dan zijn hersteld, christenen zitten er nóg op de puinhopen. Van hun leven. Vanwege trauma’s, werkloosheid, gebroken gezinnen en verwaarlozing van kinderen. U begrijpt: dat verf- en kwastenwerk is nog maar het begin van een weg naar herstel. Met de RD-actie willen we daar een steentje aan bijdragen. Er is nog iets wat speelt: de overleving van een christelijke minderheid. Akkoord, daar is meer voor nodig dan onze bijdrage, maar toekijken hoe de kerk verdwijnt? Dat is onmogelijk!

Laat intussen dat huisje van Sedra maar een subtiel teken zijn van herstel en hoop.