Door de tijd heen kende de kamer verschillende functies. Voor de zestiende eeuw was het onderdeel van de sacristie. Later sloten de zogeheten ”commissarissen van huwelijkse zaken”, die in de ruimte kantoor hielden, er huwelijken. De wellicht bekendste huwelijksakte die er werd getekend was van Rembrandt van Rijn en zijn vrouw Saskia Uylenburgh in de zomer van 1634.

Op de wanden van de Spiegelkamer zijn kleurrijke bloemen en vogels met elkaar verbonden door speels geschilderde groene ranken op een lichtblauwe achtergrond. In een aantal bloemen is het hart of de hele bloem voorzien van goud- of zilvermetaal. Daaroverheen is met transparante lakken de detaillering van de bloem geschilderd.

De bloemen zijn grotendeels realistisch en natuurgetrouw. Zo zijn onder andere keizerskronen, primula’s, tulpen, rozen en Oost-Indische kers te herkennen. De bladeren van de ranken waaraan de bloemen bevestigd zijn, komen botanisch niet overeen met het blad dat bij deze bloemen hoort. Voor de bladeren is een combinatie gemaakt tussen verschillende bladvormen die geïnspireerd zijn op onder andere acanthus, klimop en lathyrus.

Het behang dateert van circa 1760-1770. Soortgelijke behangsels met grote kleurrijke bloem- en vogelmotieven op een lichtblauwe achtergrond waren in de achttiende eeuw meer in huizen aanwezig.

In opdracht van de Oude Kerk deden in 2020 eerst de restauratiearchitect van de Oude Kerk, Ben Massop, en de restauratoren Ruth Jongsma en Astrid van den Berg uitgebreid onderzoek naar de geschiedenis en de conditie van het achttiende-eeuwse doek. Daarna is het behang onder leiding van Jongsma door een groep restauratoren in het openbaar gerestaureerd. Bezoekers konden het restauratieproces volgen.

De restauratie is mede tot stand gekomen door ruimhartige steun van onder andere de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, de Dienst Monumenten & Archeologie van de gemeente Amsterdam, de Gravin van Bylandt Stichting en het Prins Bernhard Cultuurfonds.