Terugzien en vooruitblikken. Wat het eerste betreft, daar heeft de NOS haar kijkers bij willen helpen door de presentatie afgelopen week van een ”terugblik op 2022”. In nauwelijks een kwartier passeerden vijf onderwerpen de revue: oorlog in Oekraïne, weer feesten na corona, asielzoekers in Ter Apel, de stikstofcrisis en stijgende prijzen.

Voorwaar, stuk voor stuk treurige thema’s die samen dit crisisjaar wel aardig typeren. Ik noem ze alle vijf treurig, ondanks het goede nieuws natuurlijk dat de coronastorm in de loop van dit jaar luwde. Ondertussen heeft elk van ons persoonlijk wel gebeurtenissen en ontwikkelingen in gedachten waarmee de herinnering aan 2022 wordt gevuld. Variërend van aangrijpende zorg tot verrassende zegen, van diepe rouw tot vreugdevol gedenken. Er is ook nu weer heel wat om op terug te zien.

Vooruitblikken is een stuk gecompliceerder. Wat dat betreft, mogen we het Paulus nazeggen: „Wij zien nu door een spiegel in een duistere rede” (1 Korinthe 13:12). Met andere woorden: we hebben er met onze menselijke mogelijkheden in het geheel geen zicht op.

Deze week ontving ik een extra mailbericht van The Gospel Coalition, die mij elke dag een ”Today’s Devotional” toestuurt. Daarin lees ik: „In een tijd van grote omwenteling en snelle culturele veranderingen klampen we ons vast aan de hoop die onveranderlijk is: de eeuwige wijsheid van Gods Woord en het goede nieuws van het Evangelie van Christus. (…) Met Gods Woord als onze gids willen we toerusten en aanmoedigen tot standvastig en duurzaam geloof in een chaotisch tijdperk.”

Dat brengt me bij dat Woord van God, dat ook op de grens van een oud en een nieuw jaar een lamp voor de voet en een licht op het pad wil zijn. In dat licht –en in dat licht alléén– kan een zwak en nietig mens heilzaam terugzien, en zelfs met zekerheid vooruitblikken. Ik denk nu aan een woord van de apostel wiens naam ik al noemde. In de laatste brief die we van hem hebben, klinken deprimerende geluiden door. Het is crisis alom. De jonge christengemeenten worden belaagd. Van binnenuit door dwaalleer, liefdeloosheid en hypocrisie. Van buitenaf door zware vervolging. Hijzelf is een gezant in een keten; zijn executie zal spoedig volgen. Maar in het getuigenis van de apostel klinkt goede moed door. Terugziende op het traject van zijn leven belijdt hij vrijmoedig: „Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb de loop geëindigd, ik heb het geloof behouden” (2 Timotheüs 4:7). Hij acht het als een wonder van genade, aan hem verleend. Zo durft hij ook vooruit te blikken. „Voorts is mij weggelegd de kroon der rechtvaardigheid welke de Heere, de rechtvaardige Rechter, mij in die dag geven zal…” (2 Timotheüs 4:8). Het geloof in het heden geeft perspectief op de toekomst.

„Wat mensen ook mogen doen, welke duisternissen ook doorwaad moeten worden, hoeveel zonde en dwaasheid ook begaan wordt, boven de historie is er de troon Gods, die Jezus Christus door alles heen tot heerschappij brengt” (dr. W. Aalders).

Soli Deo gloria!

De auteur is christelijk gereformeerd emeritus predikant.