Dit is een ongemakkelijk stuk. We leven in en beleven een kantelende tijd, al ben ik mij bewust dat het iets riskants heeft om dat zo te zeggen; in de geschiedenis is het vaker gezegd en gedacht, terwijl veranderingen achteraf misschien minder ingrijpend of minder verstrekkend bleken. Maar toch. Oorlog, verdeeldheid, verharding en verwording hebben het mensdom in hun greep. Het klimaatalarm klinkt al luider; bijna iedereen vraagt zich af waar de wereld op afstevent. En de mens, die al heel veel naar zijn eigen hand gezet heeft, is nu zelfs toegekomen aan het herdefiniëren van zijn eigen identiteit. Zelfs dat is geen gegeven meer, zelfs dat is maakbaar. Althans, dat is het idee. En in alle verwarring en vervreemding –in de diepste zin vervreemding van God– vragen mensen naar zin, naar waarheid, naar de weg.

En wij? Wij zijn toch wel veel bezig met onszelf – als kerk in de breedste zin van het woord. We worden ons meer en meer bewust van het argusoog van de progressieve en soms zelfs agressieve buitenwacht; we moeten onze woorden zorgvuldig kiezen, anders kun je zomaar de volgende zijn die met een aanklacht van doen krijgt. En inderdaad: het kómt aan op wijsheid en zorgvuldigheid.

Het lijkt erop dat we als reformatorisch smaldeel een nieuw debat over Bijbelvertalingen gaan voeren. Hopelijk zien we dan wel het gevaar dat we over tien jaar dat gesprek nog aan het voeren zijn, terwijl zovelen het Woord niet verstaan of vertalingen ter hand nemen waar écht fundamentele vragen bij te stellen zijn. Zijn dit dan geen zaken die aandacht nodig hebben? Zeker. Maar weten we ook geestelijk te prioriteren? Waar klopt het hart voor God en dus óók voor het verlorene?

Ervaart u ook wel eens ongemak? Ervaart u ook wel eens dat het schuurt? We hebben (nog) een bepaalde kerkelijke rust. Die kun je koesteren. Maar wat is het precies voor rust? Het kerkelijk leven gaat zijn gang. Samenkomsten te over. En dat is werkelijk een groot goed! Verder lezen we thuis graag over bekering van anderen. We lezen met ontroering over mensen die door Gods genade uit de wereld getrokken zijn en getuigenissen van vervolgde christenen. Maar nu: hoeveel mensen zijn in úw gemeente in het voorbije jaar erbij gekomen, getrokken door Woord en Geest? Hoeveel mensen zijn er, uit de wereld, toegebracht?

Ja, ik weet dat het niet gaat om het getal. En ja, ik weet ook dat al gedurende Jezus’ dagen velen heengingen en niet meer met Hem wandelen. En nee, dit is geen oproep tot actie. Wel een wekroep tot een geestelijke strijd. Het eeuwige leven is uit God. Gods Geest vernieuwt een mens. En wie het verstaat, roemt in vrije gunt alleen. En alleen die Geest geeft het Woord werkelijk te verstaan. Heerlijke waarheden. En het laatste wat we daarom ervan moeten maken, zijn verontschuldigingen om ons van de Bijbelse roeping om levende getuigen te zijn af te maken.

Zovelen dreigen verloren te gaan, zonder verzoening met God te sterven. Hoe kunnen wij dan níet vol bewogenheid naar hen omzien! Is dit het zoveelste pleidooi voor evangelisatie? Ja. Maar het is niet voor de zoveelste commissie, voor een nieuw rapport, nader onderzoek of een vers instituut.

Gebruikt de Geest –getuige het Woord– niet eerst en vooral levende getuigen? Die leven vanuit de eenheid en de gemeenschap met Christus én uit de gemeenschap der heiligen. Zoals in Handelingen te lezen is: de gemeente volhardde in de leer der apostelen, in de gemeenschap, in de breking van het brood en in de gebeden. En vanuit die gemeenschap levend, brachten ze vruchten voort. Zoals een leven van gebed. Zoals hartelijke bewogenheid met anderen. Zoals dat eenvoudige woord, met alle gunning gesproken. Tot prijs van God. Tot zegen van het volk. Keer ermee in tot God. Vol ootmoed. Want: wie waren we? Vol verwachting. Van Hem. „En de Heere deed dagelijks tot de gemeente, die zalig werden.”

De auteur is universitair docent praktische theologie aan het Hersteld Hervormd Seminarium en hersteld hervormd predikant in Putten. Weerwoord gaat in op vragen die in deze tijd op christenen afkomen.