Vanuit mijn werkkamer kijk ik al maanden tegen een grijs wolkendek aan. Het stemde ons dan ook blijmoedig toen onlangs een zaterdag zonder neerslag werd voorspeld; zelfs de zon zou zich laten zien. Met een voorjaarsgevoel in de benen beklommen we onze fietsen. Mijn vrouw had, voor de zekerheid, haar handschoenen toch maar meegenomen. Een verstandig besluit. De temperatuur bleef royaal onder de 10 graden en de zon hield zich de gehele dag schuil. Bij gebrek aan wanten warmde ik mijn handen door ze afwisselend in een broekzak te stoppen.

Naast mijn bureau hangt een ingelijst kunstwerk uit 1886. Het is vervaardigd met houtskool en toont een kinderkopje met aan weerszijden bladeren.

Ik was een puber toen de betekenis van psychische ziekten akelig dichtbij kwam. Mijn oudste broer raakte depressief. Ook ik voelde me weleens somber, maar dit was totaal anders. Door niets was hij op te beuren.

Onze vakantie in Denemarken was een goede reden om de verzamelde sprookjes en vertellingen van Hans Christian Andersen weer eens ter hand te nemen. We waren nog maar kort getrouwd toen ik de kloeke uitgave met fraaie illustraties van Lidia Postma cadeau kreeg van mijn vrouw. Gefascineerd las ik in de maanden erna wat aan het brein van Andersen was ontsproten; sprookjes die werden gelezen in paleizen en krotten, door kinderen en grijsaards.

Het blijft bijzonder om met medechristenen uit andere landen en culturen de dood des Heeren te gedenken, in het uitzien naar Zijn wederkomst. Verkwikt reden we terug naar onze vakantiewoning.

Sinds we in het buitengebied wonen, weten we hoe stil de stilte kan zijn en hoe donker de nacht. Nu de dagen weer lang en warmer zijn, zitten we geregeld tot ver in de avond onder het afdak dat we liefkozend ”ons prieeltje” noemen. Met de krant, een goed boek en een versnapering. Maar we genieten nog het meest van de rust.

Onbezorgd kwamen we met twee jonge meisjes naar Apeldoorn, bijna veertig jaar geleden. We hadden zin in het verkennen van een onbekende omgeving en de opbouw van een nieuw netwerk. Dat lukte boven verwachting.

We wonen alweer een jaar in onze huidige woning. Ik had me stellig voorgenomen een goede relatie met buren op te bouwen, maar geen nieuwe vriendschappen aan te gaan. Onze familie- en vriendenkring is al dermate uitgebreid dat we doorlopend te kampen hebben met achterstallig sociaal onderhoud.

Ruim 93 jaren oud en intens moe ligt ze op het bed dat haar sterfbed zal worden. Ze weet het en heeft dat wat komt in Gods hand gelegd. De wanden om haar heen zijn gevuld met foto’s van haar omvangrijke nageslacht, waar ze zomaar stil naar ligt te kijken.

De operatie is achter de rug; we zijn verhuisd. Ik was vergeten hoeveel energie het opknappen van een woning en het transport van alle huisraad vraagt. Zelfs met steun van een behulpzame zoon en een erkende verhuizer.