Wat is de beste oplossing voor het schijnbaar onoplosbare conflict tussen Joden en Arabieren over het land tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee?

„Wat voor journalist wil je zijn?” Die gevatte vraag, gericht aan mijn adres, zag ik op sociale media langskomen naar aanleiding van een artikel dat ik een paar weken geleden schreef, onder de titel: ”Israël, wat voor land wil je zijn?”

Het zorgde al voor schisma in de tijd van Paulus, en dat is nu niet anders. De vraag of de wereld rap naar zijn einde gaat steekt vandaag misschien wel sterker en breder de kop op dan ooit tevoren.

Steeds opnieuw gebeurt het: we laten ons verrassen door de opkomst van een nieuwe politieke partij die van (bijna) niets in één keer een van de grootste wordt.

Twee trieste jubilea werden deze week herdacht. Het eerste is dat de Verenigde Staten onder president George W. Bush twintig jaar geleden Irak binnenvielen, waarna het land in een chaos verzonk waarvan het nog altijd niet hersteld is.

Je moet, behalve deskundigheid, een dikke huid hebben als je in deze tijd de oorlog in Oekraïne duidt. Want wát je duiding ook is, er zullen altijd mensen zijn die het met je oneens zijn en je dat het liefst gevoelig inpeperen.

Nu de Russische invasie in Oekraïne één jaar bezig is, vraagt –en krijgt– Oekraïne steeds meer wapens uit het Westen.

Wie NAVO zegt, denkt aan een westers militair bondgenootschap tegen Russische dreiging. Daarvoor werd de NAVO opgericht en het tegengaan van die dreiging is vandaag meer dan ooit de vlag die de lading het beste dekt.

Als je tien jaar geleden ging inventariseren welke politici werden bedreigd en door wie, werd al snel duidelijk waar het grootste gevaar vandaan kwam: uit de hoek van islamitische extremisten.

Een van de grootste maatschappelijke schisma’s van dit moment, en mogelijk ook van de jaren die nog gaan komen, is het klimaat.