„Alles, alles, alles, echt alles doe ik fout.” Dat is de conclusie van Bart Jan Spruyt na een zaterdagochtendje krantlezen.

Rutger Bregmans boek ”Morele ambitie” lijkt behoorlijk calvinistisch, maar is dat bepaald niet.

In de nieuwe politieke verhoudingen moet de SGP afstand houden van wetsvoorstellen die op het randje van de rechtsstaat balanceren.

Bij zijn aantreden als Kamervoorzitter kondigde Martin Bosma aan dat hij elke vergaderdag zou openen met een gedicht. Voor sommigen even wennen: een PVV’er die óók poëzie van linkse helden voordraagt.

Leiden de oorlogen en strafkampen van totalitaire regimes tot een ontmenselijking die zelfs het beeld van God in de mens uitwist? Daar zijn vele voorbeelden van. Maar er zijn ook getuigenissen van het tegendeel.

We hebben in dit land te veel praters en te weinig makers en doeners. Daardoor raakt de hele samenleving uit balans. Hoe zou je dat als overheid kunnen bijsturen? En welke keus maak je als burger zélf?

Duister en gevaarlijk is het kwaad van de rancune en de wraak, dat zich vooral na verkiezingen bij de overwinnaar openbaart. Tot de winnaar verliest en er op hem als overwonnene weer wraak wordt genomen. Hoe is deze spiraal te doorbreken?

De geschiedenis leert dat migratie alleen maar welvaart brengt. Heksen waren de eerste feministen. En we hebben Kerst aan de Palestijnen te danken. Als je zulke dingen in serieuze kranten leest, denk je misschien dat je ze geloven kunt. Niets is minder waar.

Deze periode van het jaar zijn de dagen van het clair-obscur. Op de donkerte van de dagen voor Kerst valt meer en meer het licht van de advent van het beloofde Kind. Dat thema is prachtig verwoord in een gedicht van de Russische dichter Joseph Brodsky.

Het was een historische uitslag, woensdagnacht. De een juichte, de ander treurde. Maar het komt er nu op aan elkaar te leren verstaan over de kloof heen. Elkaar zwartmaken en paniek zaaien hebben de situatie immers nog nooit verder geholpen.