Wie zorgt er straks dat ons tastbare verleden wordt doorgegeven aan toekomstige generaties? Grafstenen slijten, monumenten verdwijnen. Maar soms worden ze ook met veel aandacht en liefde weer opgeknapt.

Groen van Prinsterer kan ons leren te onderscheiden waar het front ligt in samenleving en politiek. En dat we daar dan ook present moeten zijn, ook al moeten we onszelf ervoor over hebben.

Geloof en wetenschap lijken vaak onverzoenbaar. Maar als God de Schepper van hemel en aarde is, dan is er maar één werkelijkheid, en dan zullen we eens de aanspraken van beide kunnen harmoniëren.

Vroeger lazen protestanten graag boeken over de Tachtigjarige Oorlog. Maar jongere generaties lezers lijken weinig geboeid door die oude, vaderlandse strijd. Zij lezen liever thrillers over de geestelijke strijd tegen ”duistere machten” in de lucht.

Wie de afgelopen jaren niet geheel en al onder een steen heeft geleefd, weet dat geen onderwerp zich zo verwarrend en overweldigend aan ons opdringt als het debat rondom ”gender”.

Wat zou de mensen van vroeger opvallen aan de Nederlandse eetgewoonten van nu? Misschien wel het feit dat bijna niemand nog bidt voor de maaltijd – terwijl we toch haast religieus met ons eten omgaan.

Het was vrijdag twintig jaar geleden dat Pim Fortuyn door een linkse activist lafhartig werd vermoord. Die activist loopt inmiddels weer vrij rond. Maar wat is er van de erfenis van Fortuyn geworden?

Soms lijken er in dit land meer schrijvers dan lezers te wonen. Geen wonder misschien: het ís natuurlijk ook stukken makkelijker om een boek te schrijven dan om met aandacht een boek te lezen. Maar wie zich als mens wil ontwikkelen, doet er goed aan om dat langzame lezen te oefenen.

Na twee stille seizoenen kunnen we ons weer laven aan de passies van Johann Sebastian Bach. Bach componeerde tot eer van God, en dat stelt hoge eisen aan de uitvoering van zijn werk en de sfeer eromheen.

„Iedere generatie in dit land lijkt gedoemd om de vreselijke geschiedenis die zij als kind leert op school, later als volwassene zelf te moeten meemaken”, schreef Pieter Waterdrinker.