De synode van Dordrecht vond plaats in de jaren 1618/1619. Deze vergadering van 37 predikanten moest een einde maken aan de jarenlange godsdienstige verdeeldheid tussen de remonstranten en de contraremonstranten.
De eenheid van God krijgt gestalte in de eenheid van de kerk. „Er zijn geen twee Heilige Geesten en daarom geen twee kerken. In hun verdeeldheid verloochenen christenen hun God. Daar past maar één reactie op: boete en bekering.”
Het is gemakkelijk oordelen als je van een afstand van decennia, soms eeuwen, terugkijkt op het handelen van hen die ons voorgingen. Zo gebeurde dat in de voorbije maanden ook rondom het jubileum van 400 jaar synode van Dordrecht. Daarbij kan de indruk ontstaan dat als de contraremonstranten niet zo fanatiek en daarbij wat liever waren geweest, de breuk misschien wel voorkomen had kunnen worden.
De Dordtse Leerregels zijn vanaf deze week in het Arabisch beschikbaar.
De erkenning van het leed dat remonstranten tijdens de Dordtse synode is aangedaan, is een verdieping van de oecumenische relatie tussen de Protestantse Kerk en de Remonstrantse Broederschap. Juist deze verbondenheid maakt het onderlinge debat over onder meer de vijf v’s van de remonstranten extra waardevol.
Als historicus en inwoner van Dordrecht droomde prof. dr. Fred van Lieburg al langer van het schrijven van een boek over de Dordtse synode (1618-1619). Het herdenkingsjaar 400 jaar Dordt was een uitgelezen kans om dat plan uit te voeren. „Ik hoop dat het boek de menselijke kant van de synode het volle pond geeft.”
De Dordtse regenten waren er volgens prof. dr. Fred van Lieburg niet blij mee dat hun stad Dordrecht in 1618-1619 het boegbeeld werd van radicale contraremonstranten. Nadat het stof van de synode gezakt was, keerden ze snel terug naar de oude, gematigde traditie.
Verzoenende woorden sprak dr. De Reuver woensdag, vierhonderd jaar na de uitzetting van de remonstranten. Niet iedereen kan hem volgen. „De consequenties van Arminius’ dwalingen waren groot.”
De Remonstrantse Broederschap is zo oud als de Dordtse synode. Al eeuwen zijn de remonstranten in het land. Soms in schuilkerken, soms in de marge. Ds. Joost Röselaers weerspreekt het beeld van oppervlakkigheid: „We willen gaan voor een diepgaand verhaal.”
De heenzending van de remonstranten tijdens de Synode van Dordrecht was een pijnlijk moment, aldus dr. René de Reuver, scriba van de Protestantse Kerk in Nederland, woensdag.
De Dordtse Leerregels werden 400 jaar geleden voorgelezen in de Grote Kerk in Dordrecht, totdat men er „heesch” van werd. Prof. dr. H. van den Belt zou wel willen dat alle predikanten zouden preken zoals Arminius deed.
De synode van Dordrecht vond plaats in de jaren 1618/1619. Deze vergadering van 37 predikanten moest een einde maken aan de jarenlange godsdienstige verdeeldheid tussen de remonstranten en de contraremonstranten.
De remonstranten waren een godsdienstige groepering in de Republiek der Verenigde Nederlanden tijdens de 80-jarige oorlog (1568-1648). De remonstranten waren volgelingen van de hoogleraar Arminius.
De tegenhangers van de remonstranten waren de contraremonstranten, zij onderschreven de leer van Johannes Calvijn: deze theoloog was één van de belangrijkste reformatoren uit de kerkgeschiedenis
De deelnemende theologen, 37 afgevaardigden uit Nederland en andere landen, kwamen na veel discussie met een officiële verklaring waar de Gereformeerde Kerk voor staat: de Dordtse Leerregels.
Een ander belangrijk besluit van de synode was dat er een zo betrouwbaar mogelijke vertaling moest komen, dit resulteerde in de uitgave van de Statenvertaling: de eerste officiële Bijbelvertaling, die uit de oorspronkelijke grondtalen vertaald werd.
Na afloop van de vergadering werden de predikanten die de remonstrantse leer aanhingen afgezet en velen van hen werden verbannen uit de Republiek.