Belastend

Gelukkig zijn haar ouders welwillend. Nu heeft moederlief gebeld en gezegd dat ze die week komt en dan gelijk de kamer een grote beurt geeft. Hoewel mijn cliënte dit aanbod erg waardeert, zit ze toch met een probleem. Haar ouders wonen niet direct in de buurt en moeder kan niet rijden. En omdat vader rijdt, blijft ook hij de hele dag. En dat maakt het zo lastig. Want twee mensen tegelijk op bezoek is best belastend. „Mijn ouders eten die dag ook mee en juist daar zie ik tegenop. Natuurlijk is het fijn dat mijn moeder ook voor het warme eten zorgt. Maar een gesprek voeren met twee mensen tegelijk kost zo veel energie! Ik weet nu al dat ik dagen nodig heb om bij te komen. En het lastige is dat ze het goed bedoelen, maar mij toch niet begrijpen.” Het komt er verdrietig uit.

Onbegrip

Overprikkeling kan gepaard gaan met hoofdpijn, onrust en een verminderde concentratie. Ook komt het voor dat overprikkelde mensen moeten overgeven of zelfs koorts krijgen.

Het is daarom belangrijk om grenzen aan te geven. Dat valt echter niet mee. Vermoeidheid en overprikkeling zijn aan de buitenkant niet te zien. Hierdoor stuiten mensen vaak op onbegrip. Toch is het nodig om met je omgeving te bespreken wat prikkels met je doen.

Het is ook zaak om situaties die tot overprikkeling leiden, te leren kennen. Dan kun je beter met de situatie omgaan en een oplossing bedenken. En als je weet wat helpt, is het soms ook makkelijker om het uit te leggen aan een ander.

Prikkels kunnen het beste gedoseerd worden opgebouwd. Daarom is het goed om prikkels en rustmomenten met elkaar af te wisselen. Ook het afwisselen tussen mentale activiteiten en fysieke activiteiten is heel belangrijk.

Opgelucht

Als ik mijn cliënt opnieuw spreek, is ze zichtbaar opgelucht. Hoewel ze het moeilijk vond, heeft ze haar moeder via WhatsApp uitgelegd dat ze de hulp enorm waardeert, maar dat het samen eten te belastend is.

Ze heeft voorgesteld dat ze een gedeelte van de maaltijd bijwoont en zich daarna afzondert. „Mijn ouders accepteerden dit. Ik heb samen met hen gegeten tot aan het toetje. Daarna heb ik een stukje gewandeld. Toen ik terugkwam waren mijn ouders klaar met eten. Terwijl mijn vader boodschappen deed, zeemde mijn moeder de ramen van de buitenkant. En ik genoot van mijn rust en het toetje. Of mijn ouders de situatie begrepen, betwijfel ik. Maar in elk geval hebben ze mijn rustmomentjes geaccepteerd.”

De auteur is ergotherapeut in Alblasserdam