Geldbesteding

Jullie zoon besteedt het kleedgeld aan andere zaken dan jullie graag willen en loopt er ondertussen niet zo netjes meer bij. Het liefst zouden jullie zien dat hij een stukje financiële verantwoordelijkheid neemt voor het geld dat jullie hem geven. Echter, zijn prioriteiten zijn niet dezelfde als die van jullie.

Ik denk dat dwingen om kleding te kopen averechts werkt en waarschijnlijk geen langdurig gewenst gedrag tot gevolg heeft. Dan wordt het elke paar maanden een terugkerend patroon.

Het is verstandig om het gesprek aan te gaan. Jullie zoon is 18 jaar en misschien gaat hij zich volwassen gedragen als jullie hem volwassen benaderen.

Maak –beiden– tijd voor een echt gesprek met jullie zoon. Bespreek van tevoren hoe jullie er beiden in staan zodat je samen op één lijn zit. Vraag je zoon hoe hij tot nu toe zijn geld besteedt. Welke waarde heeft het gamen voor hem? Vertel dat kleding voor jullie een hogere prioriteit heeft dan computerspellen en dat jullie het belangrijk vinden dat hij goed voor zichzelf zorgt en dat jullie daar geld voor vrijmaken. Vraag hoe hij zorgt voor zichzelf, welke acties hij daarin onderneemt. Hoe komt het dat hij –in ieder geval op het gebied van kleding– zichzelf lijkt te verwaarlozen? Wat heeft hij nodig om financieel zelfredzaam te worden? Leg uit dat het geld dat jullie hem geven een label heeft en dat jullie willen dat hij het aan kleding besteedt. Gaat hij daarmee akkoord? Hoe gaat hij dat aanpakken? Bied eventueel aan met hem te gaan winkelen.

Als je dit soort gesprekken al gevoerd hebt en er geen verbetering opgetreden is, kun je consequenties verbinden aan zijn gedrag. In de volwassen wereld krijgen we ook met (vervelende) gevolgen te maken als we te veel geld aan minder belangrijke zaken besteden.

Consequenties die jullie kunnen stellen zijn: het kleedgeld halveren of inhouden tot verbetering is opgetreden. Je zou ook kunnen aanbieden dat je het bedrag van de kleding die hij koopt achteraf terugstort op zijn rekening (tot een bepaald maximum). Hij kan dus de bonnetjes van zijn gekochte kleding ‘declareren’ bij jullie.

Het mooist is als consequenties niet nodig of tijdelijk van aard zijn en dat je het gesprek (opnieuw) aangaat. Niet met eenrichtingsverkeer, maar in een gesprek dat van beide kanten komt. Dat vraagt van jullie echt luisteren en vragen stellen. Probeer te komen bij de intentie –dat wat er achter zijn gedrag ligt– en het daarover te hebben. Dat heeft de meeste kans op langdurig gewenst gedrag.

Jacoba de Lijster-Brak, docent omgangskunde Hoornbeeck College Amersfoort