De telefoon is opgeladen, de WandelZapp is geïnstalleerd. Vol goede moed sta ik bij het Van Bergen IJzendoornpark, waar de 6 kilometer lange wandeling door Gouda begint. Een strategisch punt, net buiten het station van Gouda. Het is zonnig, de vogels fluiten en ik ben bepaald de enige niet die besluit om het Van Bergen IJzendoornpark in te wandelen. De app geeft beknopte aanwijzingen -volg het linker asfaltwandelpaadje strak langs de rechthoekige vijver- en laat desgewenst op een kaartje zien hoe de wandeling gaat verlopen en waar de wandelaar op dat moment is.

Legaat

Al gauw blijkt dat de telefoon juist ervoor kan zorgen dat je wat minder geniet van de omgeving. Ik besluit om de komende halve kilometer niet op het scherm te kijken, aangezien ik alleen maar rechtdoor moet lopen. Ondertussen leer ik dat het park zijn naam dankt aan een gelijknamige burgermeester die in 1895 een flink legaat achterliet voor de aanleg van “… eene wandelplaats op eenigen afstand van de bebouwde kom der Gemeente…” Meer dan een eeuw later is het park omringd door de stad Gouda, maar heeft haar bekoring niet verloren. Een deel van het park is aangelegd in Engelse landschapstijl. De kenmerkende slingerpaden en waterpartijen doen na de drukte van het station weldadig aan. Zo’n wandeling is leerzaam; ik ontdek onderweg dat de ginkgo een boom is die goed tegen rook en benzinedamp kan en bladeren heeft die lijken op een eendenpoot.

Peddelen

Al gauw verlaat ik het park en loop langs de Nieuwe Gouwe, de brug over en wandel afwisselend over de Hoge en de Lage Gouwe langs het water. Op het water vaart een groep mensen met een sup. Al peddelend verkennen ze de grachten van Gouda. Een van de vrouwen stopt om een leeg frisdrankblikje uit de gracht op de vissen en mee te nemen. „Ik vaar hier nu toch, dan kan het net zo goed maar gelijk opruimen.” In de verte doemt de imposante Gouwekerk op. Het neogotische gebouw, gebouwd van 1902 tot 1904, was jaren in gebruik als rooms-katholieke kerk en heette destijds de Sint-Jozefkerk. De zeshoekige vieringstoren is met zijn 80 meter het hoogste punt van de stad. Terwijl ik er bewonderend langsloop, dwaal ik af van de route. Je kunt blijkbaar ook te weinig op de telefoon kijken.

Waterpoort

De app stuurt de wandelaar door steegjes als de Komijnsteeg en langs de Sint-Barbarahof, plaatsen die mij tot op dat moment onbekend waren. In de steegjes is het stil, het stadsrumoer verdwijnt naar de achtergrond. Afgezien van een enkele vogel is het een verlaten stukje Gouda. De tocht brengt me naar de Hollandse IJssel. Op de plaats waar vanaf 1624 de Waterpoort of Veerstalpoort stond, rest nu slechts een stenen leeuwtje op een pijler. De poort werd in 1851 verkocht aan een sloper, die de monumentale delen van de poort moest behouden. Helaas gaf hij daar geen gehoor aan.

Via molen ’t Slot en de resten van het kasteel van de Heren van Blois daal ik af naar het Houtmansplantsoen. De bankjes in het park zijn allemaal bezet. Jong en oud maakt van de gelegenheid gebruik om te ontspannen in de zon, al dan niet verdiept in een boek. Het park dankt zijn naam aan de Goudse broers Frederik en Cornelis de Houtman, die in 1595 met de allereerste expeditie naar het toenmalige Oost-Indië voeren. Naast een monument voor de broers is er onder meer een muziekkoepel en een tweetal koningslindes. Na de rust van het park komt de drukte van de binnenstad op me af. Op weg naar de Sint-Jan loop ik met een basisschoolklas langs de imposante kerk in het hartje van de stad en van daar richting het bekende stadhuis op het marktplein. Als vanzelf loop ik door de winkelstraat richting het station. Gouda, de stad van de stroopwafels, kaarsen, mooie gebouwen en de PABO heeft me weten te verrassen met zijn mooie verstilde steegjes, oude huizen en prachtige natuurschoon.