Pim Fortuyn is de Grootste Nederlander aller tijden. Althans, als we de uitslag van de stemming van gisteravond op KRO-televisie moeten geloven. Mannen van formaat als Willem van Oranje en Erasmus -om er eens twee te noemen- liet hij achter zich. De in 2002 vermoorde politicus is momenteel de held van ons volk.Deze uitslag toont in tweeërlei opzicht aan hoe deplorabel het geestelijk gehalte van ons volk is. Mensen laten zich leiden door de emotie van het moment en het ontbreekt hun aan ieder historisch besef.

Dat Fortuyn verkozen is tot de grootste Nederlander is vooral een emotionele keuze van dit moment. En daarmee is tegelijk de betrekkelijkheid van deze verkiezing getypeerd.

De finale vond plaats enkele weken na de afschuwelijke moord op Van Gogh. De parallel met de dood van Fortuyn was overduidelijk.

Daar kwam bij dat de leider van de LPF al heeft gewaarschuwd voor het gevaar van militante moslims. De liquidatie van enkele weken geleden door Mohammed B. leek het gelijk van Fortuyn te bevestigen. Ongetwijfeld is dit alles van invloed geweest op de uitslag van gisteren.

Fortuyn heeft vooral door zijn tragische dood de harten van de Nederlanders gestolen. Een echt historisch figuur kan hij zeker niet worden genoemd.

Behalve het idee van de OV-studentenkaart heeft Fortuyn geen enkel wapenfeit van maatschappelijke betekenis op zijn naam staan. Zelfs het aanzwengelen van de discussie over de grenzen van de multiculturele samenleving kan niet op zijn conto worden geschreven. Dat thema heeft VVD’er Bolkestein al ruim vijf jaar voor het politiek optreden van Fortuyn op de agenda gezet.

Daar komt bij dat in de aanloop tot de kamerverkiezingen van 2002 de LPF-leider minder populair was dan Balkenende, Melkert, Dijkstal, Marijnissen en Rosenmöller.

Die beperkte populariteit zijn veel Nederlanders nu -na twee jaar- al vergeten. Dat heeft veel te maken met het zeer beperkte historisch besef. Want namen van vooraanstaande figuren uit de Nederlandse geschiedenis zijn bij de meerderheid van ons volk niet bekend. Voor veel mensen begint de geschiedenis op zijn vroegst met de Tweede Wereldoorlog.

Ondanks de stroom historische lectuur waarmee de boekenmarkt elk jaar wordt overspoeld, blijken weinig mensen echte kennis van de geschiedenis te hebben. Willem van Oranje is nog wel bekend, maar de graven van Egmond en Hoorne nauwelijks meer, laat staan dat de gemiddelde Nederlander nog iets weet van Brederode, om maar een voorbeeld te noemen. Die geestelijke armoede steekt schril af bij de kennis en trots die onze buurvolken hebben als het om hun vaderlandse geschiedenis gaat.

De poging van de KRO om de geschiedenis van Nederland weer onder de aandacht van het publiek te brengen, verdient op zichzelf waardering. Maar de stemming van gisteravond heeft geen betekenis als men de uitslag als maatgevend voor de rangorde in de geschiedenis zou willen zien. Hooguit is hij een indicatie van de geestelijke armoede van het Nederlandse volk.

Zelfs als de uitkomst meer recht had gedaan aan de geschiedenis, was er een kanttekening te plaatsen bij de verkiezing van gisteravond. Want wie is de grootste in de geschiedenis?

Elk tijdperk heeft duizenden helden die in geen geschiedenisboek staan vermeld. Waar is het besef dat een arme wijze man soms door zijn wijsheid de stad kan verlossen, maar „geen mens gedacht dezelve arme man” (Prediker 9:15)? In oorlog worden overwinningen aan generaals toegeschreven, maar de soldaten in de loopgraven moeten het pleit beslechten. De waardering en het eerbetoon van mensen slaat vaak de plank mis.