Het is november 2016 als Boone op de A58 bij Goes betrokken raakt bij een kettingbotsing. Ze klapt met haar hoofd op het stuur en raakt even buiten bewustzijn. Met de ambulance wordt ze afgevoerd naar het ziekenhuis. Ze heeft geen gevoel meer in haar handen en voeten, moet braken en kampt met hevige nek- en hoofdpijn. Toch kan de neuroloog op een röntgenfoto van haar hersenen geen afwijkingen vinden. Hij adviseert haar de week erop gewoon weer aan het werk te gaan.

Dat blijkt een grove overschatting van haar overgebleven energie te zijn. „Niets ging meer. Ik kon me niet meer concentreren; alles ging langs me heen. Ook was ik ontzettend duizelig.” Boone werkt twaalf uur in loondienst en runt daarnaast een eigen praktijk. „Het was de hele week overleven om twaalf uur loondienst voor elkaar te krijgen. Daarbij hoopte ik maar dat niemand het in de gaten had.” Het werk in haar praktijk laat ze door een collega doen.

Utah

Na een jaar lang op haar tenen te hebben gelopen en twee keer per week te zijn behandeld door de fysiotherapeut en manueel therapeut, besluit Boone aan de bel te trekken bij de huisarts. Die adviseert haar te gaan revalideren in een lokaal ziekenhuis. Ze volgt twee revalidatietrajecten; zonder resultaat.

Boone neemt opnieuw contact op met de huisarts. Een klinisch neuropsycholoog bevestigt zijn vermoeden dat er sprake is van hersenletsel. De huisarts wijst op een behandelprogramma in Utah genaamd Cognitive FX (CFX). Boone laat zich op een wachtlijst plaatsen, ook al heeft ze geen idee hoe ze het behandeltraject –met een prijskaartje van circa 20.000 euro– moet bekostigen.

Een collega wijst haar op een artikel in het Reformatorisch Dagblad over het Functioneel Neurologisch Instituut in Lisse, waar patiënten met onbegrepen hersenletsel op een vergelijkbare manier als in Utah worden behandeld. Boone: „De volgende morgen belde ik naar Lisse en sprak met de heer Van der Kuil. Hij zei: „De kans is groot dat ik wat voor je kan doen. Bij de intake weten we of je op het behandelschema reageert.”

Dat blijkt het geval te zijn. Boone komt in de Gyrostim te zitten, een computergestuurde, meerassige stoel. „Van der Kuil zei dat ik daar goed reageerde en dat hij het behandeltraject rooskleurig tegemoet zag.”

De week erop –het is dan juli 2019, bijna drie jaar na het ongeluk– kan Boone in Lisse terecht. „Een verschil met Utah: daar kwam ik op een wachtlijst van een halfjaar te staan.” Vanwege de reisafstand overnacht ze een week in een hotel in Lisse.

Terugval

Het behandeltraject ervaart ze als heel intensief. „De eerste dagen ging het alleen maar slechter met me. Vanaf dag drie begon ik op te knappen. Na een week voelde ik me een stuk beter en was de duizeligheid een stuk minder.”

Nadien komt ze nog af en toe voor controle terug in Lisse: eerst elke drie weken, later een keer per kwartaal of halfjaar. Na een paar maanden verdwijnt de duizeligheid volledig, behalve in periodes van stress. „Voor mij is dit het bewijs dat de behandeling heeft geholpen. Drie jaar heb ik me duizelig gevoeld, tot ik in Lisse terechtkwam.”

Ook de hoofd- en nekpijn neemt dankzij de behandeling in Lisse af, in tegenstelling tot eerdere behandelingen met fysiotherapie en manuele therapie. „Daar ging het van kwaad tot erger.”

Een aantal keren krijgt Boone te maken met terugval. „Als ik mijn grenzen overging, was ik helemaal uitgeput, moest ik spugen en lag ik vervolgens vier dagen plat. Dat kwam deels door stress, maar ook door tekorten.” Uit een bloedtest blijkt een tekort aan vetzuren. Van der Kuil adviseert haar daarom visoliesupplementen te gebruiken. Dat werkt. „Pas toen ik het tekort ging aanvullen, bleef het herstel in stand.” Behalve visolie slikt ze vitaminesupplementen en magnesium.

Zwart gat

Zou ze zonder behandeling ook zijn opgeknapt? „Dat kan ik niet weten. Wel zie je vaak dat mensen na een revalidatietraject terugval ervaren en in een zwart gat vallen omdat er geen opvolging is. Dan ligt een depressie op de loer.”

Gaf Boone haar kwaliteit van leven na het ongeluk een 4, nu krijgt die een 8. Ze is nog wel snel overprikkeld. „Maar ik hoef nooit meer te spugen en evenmin vier dagen achtereen te rusten. Mijn werk kan ik gewoon weer doen, al doe ik nog wel minder dan voorheen. Voorzichtig pak ik mijn eigen bedrijf weer op.”

Boone, die betrokken is bij patiëntenvereniging Hersenletsel.nl, staat lotgenoten met raad en daad bij. In september hoopt ze een boek uit te brengen met adviezen hoe weer een zinvol leven te creëren. In het boek verwijst ze naar de behandeling in Lisse. „Die kan ik echt aanraden. Mijn advies aan mensen met een hersenletsel: ga niet naar Amerika maar naar Lisse.”

Over revalidatie in de reguliere medische wereld is ze niet te spreken. „Die werd vergoed, maar kostte wel 15.000 euro. Dat staat niet in verhouding tot het geringe dat het mij heeft opgeleverd.”