Het is niet gebruikelijk een betoog te beginnen met een citaat, toch doe ik het. Lees maar mee: „Joe Biden is al jarenlang voorstander van een zachte aanpak van China. Zo wilde de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton zich harder opstellen tegen het Chinese avonturisme in Azië, maar vicepresident Biden drong aan op terughoudendheid.”

Het citaat is te lezen in ”Stille Verovering, hoe China het Westen infiltreert en de wereldorde herschikt”, een boek van Clive Hamilton en Marieke Ohlberg, dat eerder dit jaar uitkwam. Ze schreven het toen de naam Biden nog weinig mensen iets zei. Nu hij de nieuwe president van de Verenigde Staten lijkt te gaan worden, weegt iedereen zijn woorden en daden op een weegschaal. Ook wat Hamilton en Ohlberg over hem zeggen, krijgt ineens meer gewicht.

Volgens de twee gelooft Biden „nog steeds dat goede betrekkingen China zover zullen brengen dat het zich als een verantwoordelijke speler op het wereldtoneel zal leren gedragen.” Hoezo „nog steeds”? Dat houdt verband met wat de auteurs even daarvoor schrijven over de VS (onder president Obama en toenmalig vicepresident Biden) die „werkeloos toekeken terwijl China eilanden en riffen annexeerde in de Zuid-Chinese Zee.” En dat gebeurde nadat de Chinese president Xi Jinping aan Obama had beloofd dat niet te zullen doen.

Hamilton en Ohlberg werpen de vraag op of het erg is dat Joe Biden anders over China denkt. „Ja”, is hun antwoord, „want er zijn aanwijzingen dat de Communistische Partij van China pogingen heeft gedaan om bij hem in het gevlei te komen.” Dat zou zijn gebeurd door zakendeals toe te kennen aan diens zoon Hunter, die daarmee veel geld zou hebben verdiend.

Genoeg over Biden, het boek van Hamilton en Ohlberg gaat immers over China, en wat ze daarover schrijven is schokkend genoeg. Wie net als Biden denkt dat China een welwillende bondgenoot op het wereldtoneel is, vergist zich. De Chinese Communistische Partij heeft zich tot doel gesteld de wereldorde naar haar eigen beeld te herscheppen, zonder daarvoor één kogel te hoeven afvuren. Een betere methode is om het westerse verzet tegen het regime van binnenuit (lees: op locatie in het buitenland) te verzwakken, dáár aanhangers te rekruteren, critici monddood te maken en instellingen te ondermijnen.

Om te garanderen dat de partij in eigen land aan de macht blijft en China de grootste supermacht ter wereld wordt, is die ingreep nodig, vindt men in Peking. De wereld moet positiever over de partij gaan denken.

Intussen is van positief denken over de wereld in China geen sprake. Zo cultiveert president Xi Jinping een grimmige koudeoorlogsmentaliteit. Hij is ervan overtuigd dat China een felle strijd levert tegen een vijandig Westen, dat het land ideologisch probeert te ondermijnen. De prodemocratische beweging in Hongkong zou daarvan een voorbeeld zijn. Deze week werd duidelijk welk antwoord Peking daarop heeft. Vier prodemocratische parlementariërs werden als „staatsgevaarlijk” bestempeld en aan de kant geschoven. Ben benieuwd hoe lang Biden zijn „nog steeds” blijft volhouden.