Onder mannen en vrouwen komt echte eenzaamheid ongeveer evenveel voor (8 tot 9 procent). De 75-plussers zijn als leeftijdsgroep het meest eenzaam (meer dan 10 procent). Vanaf deze leeftijd worden de gevoelens van eenzaamheid alleen maar erger. Weduwen, weduwnaars en gescheiden mensen voelen zich vaker eenzaam dan anderen. Hetzelfde geldt voor laagopgeleiden en niet-westerse allochtonen.

Wat betreft de eenzaamheid onder mensen die hun partner hebben verloren: het is te begrijpen dat zij zich, na de dood van hun echtgenoot of echtgenote of na de scheiding, eenzaam voelen. Ze hebben immers een huwelijks- en/of gezinsleven gehad en als dat ineens weg is, dringt de eenzaamheid zich sterk op.

Alleenstaanden die geen relatie hebben gehad, zijn meer gewend aan het alleen zijn. Ook hebben zij langer de tijd gehad een sociaal vangnet op te bouwen. Zeker na een scheiding verlies je als alleenstaande niet zelden een deel van de vriendenkring die of voor de relatie bevriend was met de ex-partner, partij koos voor de ex-partner of geen partij wilde kiezen in de huwelijkscrisis en dus helemaal uit beeld verdween.

Dat ouderen zich vaker eenzaam voelen dan jongeren is ook te verklaren. Bij het klimmen van de jaren brokkelt de familie- en vriendenkring langzaam maar zeker af. Het overlijden van broers, zussen en vrienden heeft een grote impact op ouderen, die niet zelden door bijvoorbeeld gezondheidsproblemen toch al wat wankeler in het leven zijn komen te staan.

Er zijn tal van goede sociale projecten om eenzaamheid terug te dringen. Die krijgen in de Week tegen Eenzaamheid, die tot zondag duurt, terecht veel aandacht. Sommige gemeenten boeken wat dat betreft echt succes.

Toch is er geen beter middel tegen eenzaamheid dan het activeren van de directe cirkel van mensen om deze eenzamen heen. Het spreekwoord dat een goede buur beter is dan een verre vriend is ook in 2017 ongelooflijk waar. Een buurman of buurvrouw die eens een praatje komt maken en oplet of ’s ochtends de gordijnen wel opengaan, is belangrijk. Persoonlijke initiatieven werken altijd beter dan door een overheid georganiseerde activiteiten. Ervoor leren hoef je niet, iedereen weet hoe fijn dat kleine beetje extra aandacht kan zijn.

Eenzaamheid komt helaas ook voor in de christelijke gemeente. Niet altijd is dat de schuld van gemeenteleden. De eenzame zelf kan zich ook afsluiten voor iedere vorm van contact.

Hoe het ook zij: in de christelijke gemeente mag niemand buiten de boot vallen. De gemeente is een gemeenschap. Ambtsdragers hebben hierop toe te zien, ook al zullen ze het nooit iedereen naar de zin kunnen maken.