Verhuizen lijkt ook wel iets gemeen te hebben met kamperen. Het is in beide gevallen veel behelpen en vaak afzien. Zo waren wij genoodzaakt een nacht door te brengen op een luchtbed. Jaren geleden kreeg mijn echtgenote zo’n opblaasmatras van de bank. Beloning voor veel jaren klant zijn. Het belandde in de kast en kwam er nu eindelijk weer uit. Volgens de verpakking konden wij rekenen op een breedtemaat van 140 cm en een lengte van 180 cm. We moesten nog wel zelf voor een pompje zorgen als we over onvoldoende eigen blaascapaciteiten dachten te beschikken. Dat bleek tegen het eind van het jaar nog niet mee te vallen. ”Seizoensproduct”, verzekerde men ons van winkel tot winkel. Vijf minuten voor sluitingstijd hadden we beet. Een luxe uitvoering voetpomp. ’s Avonds het cadeau van de bank uitgepakt. Het luchtbed was of desastreus gekrompen tijdens zijn jarenlange verblijf in onze kast, of de leverancier had fout getast bij het inpakken. Een lief eenpersoonskinderbedje spreidde zich aan onze voeten. Wij stonden er wat bedremmeld naar te kijken. Eindelijk opgepompt, liep het weer net zo hard leeg. Nieuwe poging ondernomen. Ventiel extra stevig aangedrukt. Bij de nadering van de eerste slaap klonk er plotseling een onheilspellend gesis. Een lekje. Luchtbedden hebben nu eenmaal de vervelende eigenschap om vooral ’s nachts leeg te lopen. Een zachte landing op de harde vloer volgde. „Leerzaam”, zei ik tegen mijn wederhelft, in een goedbedoelde poging ons beiden troost en moed in te spreken. Hoeveel mensen liggen niet hun hele leven al op de grond en ontberen de luxueuze geriefelijkheid die wij zo gewoon achten? Na een nachtelijke marteling strompelden we de volgende morgen gebroken de trap af naar beneden. Verlangend uitziend naar de komst van de verhuizers met het echtelijke bed. Ontberen doet waarderen. Zo is het maar net.